jeju ten brat PM - a , przepraszam że to powiem ale on jest jakis wredny 

Może chce Ci zrobić na złość , bo widzi jak kontakt dzięki internetowi sprawia Ci radość  sama nie wiem

margolka, pomyślałam to samo, co justyś... Wygląda na to, że celowo robią na złość, żeby uprzykrzyć Wam/ Tobie życie... No ale zawsze jest też opcja, że po prostu rezygnują, a informują Ciebie, a nie M bo widzą, że Ty więcej z netu korzystasz...

ech ty bidulko.... ty to masz jednak przekichane z braem PM..... szczezre wspolczuje ze musisz przebywac w jego towarzystwie...  generalnie to nie stresuj sie bo szkoda twoich nerwow   buziaczki wam przesylam i pozdrowionka

[Daruda]

dawaj tu tego brata,to my juz se z nim pokadamy;-)))

[werka23]

tak tak... pogadamy 

ale nie ładnie z jego strony.... buuuu ....  nuwazam ze to bardzo nie ładnie... chyba dziewczyny maja rację... to jakaś złośliwość   

  ale jak juz bedzecie mieli swojego laptopa, to bedzie wasz i nic nikomu do niego  i zupełnie niezależni internetowo 

[Olucha]

Nie zawracaj sobie nim w ogóle głowy, czy złośliwy czy nie niech się wypcha swoim laptopem 

  zostawiam

[hania3033]

margolko ja też pomyślałam to co justyś i fasolek... ech. są ludzie i ludzie ale tak jak pisze werka - będziecie mieli swój komputer, to nie będzie trzeba sie nikogo prosić żeby łaskawie pozwolił skorzystać...

[evelaz]

co za ludzie... ja myślę, że on to naprawdę robi specjalnie ;/ jak będziecie mieć swojego lapka, to przynajmniej nie będzie mógł się doczepić...

dzisiejsze

[madzia_n]

Eh, mnie takie słowa brata PM nie dziwią Margolko... Bo ja mam podobnie na co dzień z siostrą mojego A. 
Może pogadajcie z nim, żeby składać się na pół? Chociaż do momentu gdy wy wyjedziecie z Irlandii?
Buziaki piątkowe!  
Wszystko będzie dobrze kochana... Pisz nam tutaj jak się sprawy mają...

Tak jak mowia dziewczyny, postarajcie sie kupic laptopa i przynajmniej nie bedziecie uzaleznienie od nikogo !!

Buziaki wieczorne 

[margolka]

Justyś, Fasolek, Olka1983, Daruda, Werka, Olucha, Hania, Ewelinka, Madzia, Natalia nie jest dobrze  

Jest mi smuno i źle   I to już nie chodzi o ten internet... O wszystko!

Może pogadajcie z nim, żeby składać się na pół? Chociaż do momentu gdy wy wyjedziecie z Irlandii?

Madzia my właśnie się składamy na pół. Od samego początku im płacimy. Nie tylko za neta. Nawet jak zabieramy się z nimi do Lidla ich autem, to im oddajemy za paliwo. Tak było nawet jak mój narzeczony nie pracował - czasem nawet nie jechałam bo spałam, a tylko mój M. jechał i też bratu musiał oddać, choć tamci i tak przecież do tego sklepu jechali. No ale nieważne, to już odrębny temat  

Jeśli chodzi o tego neta - powiedziałam M. co mi jego brat powiedział i M. się wkurzył i chciał z bratem od razu "gadać", ale mu nie pozwoliłam, powiedziałam, że nie chce żeby wyszło że się skarże, że wole ten temat sama poruszyć jak będziemy przy tym wszyscy. I tak właśnie zrobiłam. Zapytałam od kiedy nie będzie neta, tzn do którego lutego mają umowę.
Jak żona brata PM-a to usłyszała, to wielce zdziwiona pyta, jak to nie bedzię internetu. No to ja mówię, że podobno rezygnują, a ona, że nic o tym nie wie    Brat PM-a zaczął coś mówić, że o bez sensu płacić za internet, jak zasięg jest tylko w jednym miejscu w mieszkaniu i praktycznie tylko rano (zasięg mamy pod oknem w salonie, i tu na szafce stoi laptop, pewnie gdyby zasięg mieli w pokoju, to tam trzymaliby laptopa...) Ona na to, że się nie zgodzi na likwidację internetu, że może lepiej jak zmienią sieć czy coś...
No i nie wiem co z tym netem będzie, ale już mam to gdzieś, już nie chce tu być  

Nie wiem, co ja mam robić, co my mamy robić   Czy mamy byc w Irlandii, czy w Polsce  
Ale ja już tu nie wytrzymuję... I to nie chodzi naprawdę tylko o mieszkanie z nimi.
Mam dość mojej przeklętej pracy i tych nocek   Ja pracuję tylko na nocki i męczy mnie to strasznie. Organizm jest wyczerpany, w weekend nie umiem się zredenerować, nawet spać w nocy nie umiem  
Poza tym, jakby nie było, jest to praca fizyczna. Może i nie muszę tam nic dźwigać, nosić ciężkich rzeczy, ale całe 8 godzin jestem na nogach, ciągle latam, czasem pracuję stojąć   Ja już nie daję rady  
Schudłam tu 5 kilo, to dużo jak na mnie, teraz jestem naprawdę chuda, schudły mi uda, pośladki, twarz, biustu to już nie mam   Nie chcę tak wyglądać na własnym ślubie   Mam zniszczone włosy, paznokcie, a moja cera  
Nigdy nie miałam z nią problemów, a tu cały czas wyskakują mi jakieś wypryski  
Wczoraj jak płakałam Miloszkowi w ramię, to powiedział, żebym wracała, jak sie tu tak marnuje, ale ja nie chcę wracać bez niego  
Wiem, że moim płaczem byłabym w stanie przekonać go do powrotu, ale to przecież nie fair. To był mój pomysł, żeby tu przylecieć, tzn. nasz wspólny, ale to ja bardziej byłam za, to ja mówiłam, że znajdziemy pracę, że jakoś to będzie. Chciałam tu byc rok, półtora, a jestem 4 miesiące i mi tak ciężko  

Nie wiem co robic, naprawdę   Wszyscy mówią nam, że w Polsce teraz źle bardzo, że trudno nam bedzie znaleźć pracę, że są zwolnienia... Dziś superwajzor podchodzi do mnie i mówi, że nie wie czy mi przedłużą umowę (mam do 13 kwietnia), ale muszę się zapisać na urlop, bo dużo osób chce na czerwiec, a on wie że ja mam slub w czerwcu. Tylko że ja chcę już w kwietniu na stałe do Polski, ale nie powiem mu przecież tego   Dał mi formularz do wypełnienia i mam mu przynieść jak sobie sprawdzę loty czy coś  

Oj, nie wiem co robić, wszystko mnie dołuje   Tak strasznie tęsknie za POLSKĄ   Dziś jak usłyszałam hymn, o mi sie płakac chciało, jak myślę o rodziach, o bracie, o dziadku to mam łezki w oczach  
Ajj, znowu się rozczuliłam za bardzo...........

Jedna miła wiadomość na dzisiaj - rodzice mi napisali, że ubranka na wódkę już przyszły. Mama twierdzi, że ładniejsze niż na zdjęciu  

[Daruda]

ojjjj biedna;-),no ale chociaż jedna pozytywna rzecz dnia dzisiejszego.ja wiem jak to jest na obczyźnie,przychodza takie chwile co nic niecieszy...ja tak miałam kilka dni temu,a tu jeszcze takie niepokojące informacje z Polski,że ciężko z praca i wogóle noi pogoda która doprowadza do szłau poprostu,jeszcze tak źle jak teraz to neibyo chyba,pada codziennie,już 21 dni pod rząd dzień w dzień......deeepreeecha jedna wielka,no ale trzeba jakos to znosić;-)mam dla ciebie radę-dużo jedz i duużżżżoooo ,dużooo przytulaj się do swojego ukochanego,a poczujesz się napewno lepiej,noi przxelewaj tu nam wszystkie żale,bo w grupce weselej przecież;-))) buziaki

[margolka]

Daruda ja już więcej tu nie umiem jeść   Skurczył mi się żołądek i teraz jem jak wróbelek i jestem najedzona. Poza tym ja śpię do ok 16.00, wtedy dopiero jem obiad, potem przed wyjściem jem kolację, w pracy też jem, ale nie moge dużo, bo brzuch mnie boli  
A ta pogoda jest dobijająca - zwłaszcza że do pracy chodzę pieszo, mam jakieś 2 km - wychodzę z domu, jest ciemno, wracam po pracy - ciemno. I do tego deszcz  
Pewnie od tego chodzenia tez schudłam. Od innego niż w domku jedzenia, od chodzenia po 4 km dziennie, a chyba przede wszystkim to od stresów które tu przeżywam  
Zawsze w czasie sesji chudłam, no ale nie aż tyle  
Ja nie wiem, może to ze mną jest coś nie tak   Wspólokatorów nie lubię, za ludźmi z pracy też jakoś za bardzo nie przepadam - ja pracuję na dziale produkcji, gdzie jest najciężej, z samymi Polakami. Niekiedy konczymy parę minut wcześniej, oni wychodzą zapalić, a ja nie palę, więc po co mam stać na zimnie i wąchać smrody. Ogólnie czuję się jak jakiś wyrzutek, ja nie przeklinam, a oni wszyscy tak   Poza tym każdy każdego za plecami obgaduje, a tak to wielkich kolegów grają  
A w ogóle to może w każdej pracy tak jest - nie wiem, bo to moja pierwsza w życiu praca. Wcześniej studiowałam 5 lat, dziennie, nawet nie miałam jak pracować...
Daruda może masz rację, że na obczyźnie każdemu przychodzą takie smutne chwile, ale mnie nawiedzają naprawdę często  
Smutno, oj smutno   Ale dziękuję za pocieszenie  

oj Agatko 
Nie wiem co Ci mam poradzić, ale jeśli tak masz (cie) się męczyć to może lepiej wrócić  jejku sama nie wiem , bo tu nie wiadomo co z pracą. Ciężka sprawa, ale wydaje mi się ze najgorsze co może być to wykańczanie się psychicznie i fizycznie dla pracy czy pieniędy. Wiem łatwo mówić skoro ja i PM mamy tu prace i jakoś sobie radzimy , ale może tam na obczyżnie to nie miejsce dla Was ,coś Wam mówi cały czas żeby wrócić ??
Może to mało adekwatne do Waszej sytuacji ale miałam kiedyś tak że pracowałam w aptece (tam gdzie pracuje teraz) na pół etatu, miałam dosłownie 400 zł wypłaty - szkoła mnie kosztowała 500 zł miesięcznie, musiałam brać pienieądze od rodziców, atmosfera była (jest) tam super ale co z tego jak de facto była co miesiac na minusie, poszukałam pracy i znalazłam , bliżej domu - na cały etat, większa pensja - ale to co ja tam przeżyłam to był obóz pracy , byłam tam sama z szefową całą dniówkę - harowałam za siebie i za nią ( apteka w centrum miasta) , byłam oskarżana o kradzież i różne dziwne rzeczy,z 20 dni urlpopu miałam 2 , codziennie przychodziłam do domu i ryczałam , nie wiedziałam co mam robić , przeszukałam oferty pracy i co znalazłam- ta poprzednia apteka szukała kogoś na moje miejsce, może to było mało honorowe ale zadzwoniółam i powiedziałam że chce wrócić, biłam sie z myślami czy dobzre robie, czy przyjmą mnie mile, skoro najpierw się zwolniłam sama a teraz chce wrócić, i wiesz co wróciłam i nie załuje swojej decyzji, zarabiam może mniej niż tam mogłam ale mam psychiczny komfort, super atmosfere w pracy , odnośmnie dni wolnych i grafiku można się ze wszystkimi dogadać .

Ja tu tak o sobie, przepraszam ale chodzi mi o to że bycie gdzieś na siłe, gdzie się nie wytzrymuje nie ma najmniejszego sensu. Może zobaczcie na necie za jakaś pracą, powysyłajcie cv do pracodawcó tu w Polsce, może akurta coś się ruszy i znajdziecie tu pracę 

Buziaki na dobranoc  I nie smutaj się 

[margolka]

Justynko  
To prawda, że ja się tutaj męczę bardzo. Mój M. to widzi i martwi się o mnie   Powiedział, żebym jechała sobie na weekend do Polski, to się zobaczę z mamą i tatą... Ale to nie rozwiąże problemu, jeszcze się przy nich rozkleję... Ja rodzicom się tak nie żalę jak Wam się teraz wyżaliłam, bo kazaliby mi zaraz wracać...
Chciałam tu przylecieć, wiedziałam, że może byc ciężko   Zawsze byłam na utrzymaniu rodziców, na wszystko mi dawali, o nic nie musiałam się martwić...
Ciężkie to dorosłe życie  
Myślę nad tym powrotem w kwietniu, po 13, kiedy umowa mi się skończy - ale sama nie chcę   Boję się, że jak namówię PM-a a w Polsce nie znajdziemy pracy, to będziemy żałowali, bo tu pracę mamy... Boję się, że on będzie miał do mnie żal - bo on się tu nie męczy. Jedyne co, to sportu mu brakuje, siatkówki...
No i w Polsce nie zarobi tyle. Ja wiem, że pieniądze nie są najważniejsze, tylko zdrowie. Tyle, że my po ślubie nie mamy gdzie mieszkać - tzn. mamy gdzie - u moch rodziców, no ale to przecież na jakiś czas tylko.
Tutaj da się odłożyć, w porównaniu z polskimi zarobkami, to nawet sporo... A PM przecież dopiero co przyjęty do fabryki...
Przepraszam, że tak wam marudzę   Pewnie Was to odstraszy i juz tu nie będziecie chciały zaglądać  

[Olucha]

Z tego co opisujesz to nie wygląda kolorowo, w Polsce nawet jakbyś zarabiała 3 razy mniej niż tam, to nie było by aż takiego stresu. Ja wiem słoneczko że pieniądze są ważne, ale żal patrzeć jak, młoda wykształcona dziewczyna z głową na karku się po pierwsze marnuje po drugie wyniszcza. Jeśli faktycznie czujesz że nie dasz rady to wracaj,w Polsce faktycznie nie jest różowo, ale jakieś tam możliwości są, na pewno ty z wyższym wykształceniem będziesz miała większe niż osoby bez, tak się mówi że masz magistra ale nic ci on nie daje, nie do końca jest to prawda, pracę jakąś na pewno byś znalazła, a od czegoś trzeba przecież zacząć. Co do PM to porozmawiaj z nim szczerze, myślę że dla niego żadne pieniądze nie będą ważniejsze niż ty i nawet jakby w Polsce nie było wam lekko na początku, to nie miałby do Ciebie pretensji. Wierzę że byście sobie poradzili

  zostawiam na pocieszenie 

zgadzam się z Oluchą, dotrwajcie do kwietnia i wracajcie, wiadomo tu tez nie łatwo ale bedziecie mieli obok siebie bliskich i życzliwych wiele osób 
Kochana my też nie gdyby nie to mieszkanie z tbs , mieszkalibysmy u naszych rodziców i tez pewnie jakbysmy chcieli kupic mieszkanie to musielibysmy zaciagnac kredyt pewnie na 30 lat , teraz też go bierzeemy ale na krócej 
Wszędzie sa wady i minusy a prawda jest taka ze wzedzie dobrze ale w domu najlepiej 
Porozmawiaj z PM , i zdecydujcie , oo rany naprawde Wam współczuję bycia w takiej sytauacji ,
trzymaj sie 

[evelaz]

Agatko- ja to nawet nie wiem,co mam napisać ale nie możesz się tam tak męczyć. Porozmawiaj z M. i podejmijcie jakąś decyzję. 

Chciałam napisac ze wszedzie sa plusy i minusy , a nie wady minusy 

[hania3033]

Oj kochana... Ja podobnie jak evelaz nie za bardzo wiem co powiedzieć... Tzn mam jedną myśl, ale boję się że mnie za nią zjecie Tzn. skoro tak się męczysz, a nawet jak powiedziała Olucha wyniszczasz, to może rzeczywiście nie warto... Ja poważnie rozważyłabym kwestię tego, by wrócić w kwietniu sama, a Twój ukochany wróciłby na ślub... Ja wiem że najważniejsze to być razem, ale dwa miesiące szybko by minęły, potem przed Wam CAAAŁE życie razem   Oczywiście kasa nie jest najważniejsza, ale nie ma co ukrywać - bez niej nie za wiele da się zrobić... Tym bardziej, że mówisz, że on się tam nie męczy... Może warto pomyśleć nad tym rozwiązaniem...?? Powodzenia Kochana i oby były przed Tobą same lepsze dni

[marta082008]

Czy mogę dołączyć, jesteście piękną parą, historia poznania jak z filmu

[madzia_n]

Eh Margolko
Wiesz, doskonale Cię rozumiem. Zresztą, sama wiesz że jestem w podobnej sytuacji - w rozdarciu pomiędzy Irlandią a Polską.
Rozwiązań jest wiele, nigdy nie wiadomo które będzie dobre. Można wrócić już teraz, uwolnić się od tego. Ale prawda jest taka - pieniądze szczęścia nie dają, ale są w życiu bardzo potrzebne. Teraz to widzę, kiedyś nie widziałam i nie rozumiałam. Rozmawiałam ostatnio z koleżanką. Opowiadała, jaka była szczęśliwa bo znalazła pracę. Zarobiła przez prawie 2 miesiące, pracując w polskim supermarkecie, 512 zł. Ja pracowałam przez  2 tygodnie w sklepie w Irlandii, i zarobiłam 4 razy wiecej.
Można się męczyć i zniszczyć sobie psychikę, ale to nie ma sensu.
Mozecie siedzieć tam do ślubu, ale wtedy zamiast cieszyć się tak naprawdę tym ślubem, przeżyjecie go zupełnie inaczej niż byście chcieli.
Możecie też postąpić tak jak napisała Hania. Do kwietnia siedzieć tam razem, a potem wróć do Polski. PM niech zostanie w Irlandii do Ślubu. Dwa miesiące to malutko czasu, zleci szybko na przygotowaniach do ślubu. Może łatwo mi mówić, bo to przechodzę "na co dzień", ale jednak zdaję sobie sprawę że to wyzwanie. Pomimo to tego typu rozwiązanie zupełnie popieram. Przez 2 miesiące PM zarobi trochę pieniążków. A i w Irlandii zaczyna sie psuć. W naszym mieście nie ma już nigdzie pracy, tylko zwolnienia i zamknięcia kolejnych i kolejnych firm czy sklepów. Dlatego radzę Ci tego typu rozwiązanie, bo potem już możecie nie mieć szansy, by zarobić.

Margolko wybacz że tak skomplikowanie strasznie piszę, ale dziś strasznie boli mnie głowa i zebrać do kupy myśli to nie lada wyczyn... Mam nadzieję że wiesz o co mi chodzi kochana i że podejmiecie dobrą decyzję

[justyna85]

ahh tez sie czasem zastanawiam czemu to zycie jest takie skomplikowane i zmusza nas do podejmowania tak trudnych decyzji,
co do brata twojego Pm to az szkoda slow glupi dupek i tyle
ah nie jadna z nas miala takie dylematy, ale moze i to dobre rozwiazanie zebys sama wrocila to tylko 2 miesiace, ale musicie ustalic co bedzie po slubie, ja jak moj N. byl w norwegii a ja mialam kryzys siedzialam i plakalam to on te zpowiedzial ze jak chce to on moze wrocic , ale nie moglam mu tego zrobic bo po 1. wiem ze on od dawna chcial do norwegii, a po 2. nie chcialam zebysmy za x lat sie klocili, a ze moglismy siedziec w norwegii i ze to moja wina ,albo ze przezemnie wrocil
dlatego najpierw ustalcie co bedzie po slubie

[margolka]

Czy mogę dołączyć, jesteście piękną parą, historia poznania jak z filmu

Marta witam Cię serdecznie   I dziękuję za komplement  

Olucha, Justyś, Ewelinka, Hania, Madzia, Justynka fajnie, że jesteście  
Fajnie, że piszecie, próbujecie mnie pocieszyć. Ja oprócz narzeczonego nie mam tu nikogo... Mam kontakt mailowy z dwoma koleżankami, bratem, oczywiście z rodzicami. Ale to wszystko mało, czasem, jak np. teraz czuję się bardzo samotna. Dlatego cieszę się, że mam WAS - forumki   Wasze wpisy tutaj, wasze słowa, są dla mnie naprawdę ważne  

Hania ja Ciebie za Twoją radę na pewno nie zjem. Moja przyjaciółka Madzia radzi mi dokładnie to samo.
I nasza forumkowa Madzia również... No i teraz widzę, że i Justyna85. Ciężko mi sobie wyobrazić 2 miesiące bez ukochanego, na samą myśl oczka robią się mokre, ale może tak właśnie będzie najlepiej...

Madziu ja wiem, że Ty mnie doskonale rozumiesz. Dziś jak czytałam Twój wątek to zauważyłam pewne podobieństwo naszych sytuacji. Wcale skomplikowanie nie piszesz, jak dla mnie wszystko jasno opisałaś. Ty taka młodziutka, a tak mądrze piszesz 
Dziekuję  

[madzia_n]

Margolko opiszę Ci jeszcze coś...
Zaczęliśmy być ze sobą w 2004 roku. W 2005 byłam w ostatniej klasie gimnazjum, gdy A. pewnego dnia przyszedł z biletem do Anglii. Kupił, bez namysłu, bo kosztował tylko 1 zł(był to bilet autobusowy). Na samą myśl o tym, płakałam. Jak Tobie, oczka i mi robiły się od razu mokre. Przepłakałam parę dni, gdy w końcu go puściłam. Powiedzieliśmy, że wyjedzie na rok. Tak też miało być. Byliśmy parą o krótkim stażu, bo byliśmy ze sobą zaledwie pół roku. Oboje jeszcze do tego wszystkiego nie dojrzeliśmy... No, ale ja nie o tym.
Mijały dni, przepłakane... Schudłam, zmieniłam się i dojrzałam w pewnym sensie. Dzwonił raz na tydzień(!!!). Bo wtedy jeszcze na więcej nie pozwalały fundusze. Minęły tak 4 miesiące. Pewnego dnia poprosił bym weszła na gg, bo jest w kafejce. Napisał mi, że ma mi coś ważnego do powiedzenia. I wysłał mi wiadomość: "Wracam do Ciebie, wracam, bo już dłużej tak nie mogę..."
Dlaczego to piszę? Dlatego, by pokazać Ci, że nawet nie wyobrażasz sobie jak wiele możecie znieść. Wtedy My, para o tak krótkim stażu, jeszcze totalnie niedoświadczeni(Oczywiście ja jako całkiem młoda osoba strasznie to przezywałam, miałam inne poglądy niż teraz... On był starszy i trochę dzieliła nas różnica poglądów), daliśmy radę przetrwać 4 miesiące osobno, na skrajnych warunkach kontaktu... I jesteśmy razem do tej pory. Fakt, doświadczyło nam to wiele złego ale tylko nas to umocniło. Zrozumieliśmy, będąc osobno, wieeeele spraw. WYdaje mi się, że gdyby nie tamte 4 miesiące horroru(bo poza rozstaniem borykaliśmy się też z innymi problemami, A. po prostu odbiło w tej Anglii, no ale ja nie o tym), to teraz bylibyśmy inną parą. A dzięki tym 4 miesiącom ja wiem, że nie ma przeszkody, której nie pokonamy.
Do rzeczy: Kochana Wy, zakochani, pewni siebie, dużo bardziej doświadczeni, pewni tego czego oczekujecie od życia: Z PEWNOŚCIĄ WYTRZYMACIE 2 MIESIĄCE!
Są telefony, jest internet... A 2 miesiące to bardzo krótko. Dla dwojga kochających się ludzi to z pewnością wydaje się być czymś okropnym(sama wiem jak to jest) ale jestem pewna że te 2 miesiące tylko by was umocniły w przekonaniu jak bardzo się kochacie, jak bardzo pragniecie być ze sobą...
Uff, ale ja się rozpisuję.
Cieszę się że rozumiesz, co chciałam Ci przekazać  
PS. Mam nadzieję że nie zaciachasz mnie za te długie wiadomości, ale ja już taka jestem.... do tego trzeba przywyknąć, heh

[margolka]

Madzia ale się teraz wzruszyłam 

[Karolla77]

Margolka bratem twojego PM się nie przejmuj nie ma co sobie nerwów psuc
Ciężko jest mi cos Tobie doradzic odnośnie powrotu sama ostatnio pisałam o kłopatach z praca sama wiesz...musicie zdecydowac sami czy dacie rade wytrzymac bez siebie pare miesięcy czy nie i od tego chyba wszystko zależy  
 bedzie dobrze  

Oj taka Madzia pięknie napisała 
2 miesiące to nic - przed sobą macie całe życie, wiec może warto tez rozważyć Twój powrót ??
musice to przemyśleć, ale przed ślubem będziesz tak zabiegana że nie będziesz miała czasu rozmyślać o tym że jesteście osobno, wiadomo przyjdą chwilę tęsknoty i nie mówie że tak nie będzie ale 2 miesiące to naprawdę malutko czasu 
Bedziemy Cię wspierać i pomagać , napewno możesz na mnie liczyć 

[madzia_n]

I na mnie!  
Razem damy radę
Justys dobrze napisała: przedweselna bieganina nie pozwoli Ci skupić się na tęsknocie... A gdy dopadną Cię cieżkie chwile, masz Nas... I myśl, że kolejny dzień mija, i kolejny dzień jest bliższy Waszemu połączeniu się w Jedność, przed Bogiem ...

Margolko- dziewczyny już tu tyle mądrych rzeczy napisały... Ja Tobie życzę jednego- podejmij decyzję, jakąkolwiek, ale podejmij i tego się trzymaj. Nie ma nic gorszego niż niepewność Zopbaczysz, ze wszystko się ułoży...