Asiu na zdrówko

[asia]

No ok... czas zmierzyć się z pytankiem bo kolejkę wstrzymuję 

"Czy uważasz, ze: Polacy wiecznie narzekają  Zastanawia mnie, czy ten stereotyp jest nieśmiertelny. Czy tak było kiedyś, czy dalej tak się o nas mówi?"

Myślę, że niestety ale jesteśmy narodem narzekającym... Byliśmy tacy i chyba niewiele się w tej kwestii zmieniło...
Narzekamy, że jest nam źle zamiast zakasać rękawy i robić wszystko aby było nam lepiej.
Narzekamy, że sąsiad ma więcej i lepiej zamiast zając się swoim życiem.
Szukamy winnych swoich problemów i kłopotów naokoło - często nie widzimy winy w sobie.
Nie idziemy np do wyborów "bo po co" ale potem głośno wyrażamy swoje pretensje i żale do rządzących.

Oczywiście nie uważam, że tyczy się to wszystkich Polaków bo sama znam wielu, którzy nie są tacy... ale chyba taki stereotyp nadal pokutuje i tak jestesmy odbierani na świecie. Niestety... No ale może się mylę...

Zaraz się zastanowię nad pytaniem 

[asia]

Pytanie do Lady_Yes:
"Co sądzisz o ludziach, którzy aby zwrócić na siebie uwagę, by być w centrum zainteresowania wymyślają "historie swojego życia" wyssane z palca? Czy to obłudni kłamcy czy biedni, chorzy ludzie?"

[Lea]

Asiu...hmmm...jestem ciekawa odpowiedzi...

[macher]

... ja też nawet bardzo 

Pytanie do Lady_Yes:
"Co sądzisz o ludziach, którzy aby zwrócić na siebie uwagę, by być w centrum zainteresowania wymyślają "historie swojego życia" wyssane z palca? Czy to obłudni kłamcy czy biedni, chorzy ludzie?"

Ciężko to jednoznacznie ocenić.

Często są to osoby, które są bardzo mocno zakompleksione, które takimi historiami pragną zaskarbić sobie sympatię innych. Nie są lubiane zazwyczaj. Jeżeli robią to, aby wyleczyć swoje kompleksy.... Współczuję..

Jeżeli wymyślają je, aby śmiać się z naiwności ludzi...to jest chore..

Są też sytuacje, kiedy historia swojego życia jest mocno przekoloryzowana, ale niekoniecznie wymyślona...Tutaj chodzi o to, aby poczuć się w czymś lepszym od kogoś...lub też wypaść lepiej w czyichś oczach...

Tak mi się wydaje.
Ja może nie wyglądam, ale często w swoim życiu czułam się gorsza od pozostałych, więc powiedzmy, że jestem w stanie to zrozumieć.


Pytanie do  martini:

Co pomaga Ci w chwilach totalnego zwątpienia i bezsilności?

[asia]

Dzięki Ola za odpowiedź.
Mnie naprawdę to nurtuje... sama chyba wkurzam się na takie osoby bo zazwyczaj nie chcę ich urazić i ranić ale gotuję się w środku kiedy myślę, że robią one ze mnie (i z innych ludzi) idiotkę... No ale chyba też im współczuję bo sa niestety żałośni i chyba nieszczęśliwi...

[macher]

Aniu zgadza się nie tylko żałośni i nieszczęśliwi ale i .......... no oki bez wulgaryzmów. Wiesz jak byś miała w rodzince takiego braciszka jak ja to też by Ci się  cisły różne epitety. Całe Życie nigdzie nie pracuje a Rodziców tak okłamuje, że zastanawiam się czy czasami on sam w to wierze co opowiada. No cóż  ludzi się nie sieje ludzie się .......

[dziubasek]

taaaa mam takiego kuzyna.....   koszmar....

[megan]

taaaa mam takiego kuzyna.....   koszmar....

ech chyba w kazdej rodzinie ktos taki sie znajdzie ... 
mnie zawsze zastanawia tylko - po co?? - po co komplikowac sobie zycie klamstwami - przeciez sa ludzie (np moja kuzynka  ) ktorzy pozniej nie moga polapac sie ktora wersje komu powiedzieli ... ech ... wszyscy wiedza ze to bujda na resorach grubymi nicmi szyta a nikt sie nie odezwie ...
coz zycie ...

[macher]

 

Podczytuję na bieżąco i nie sposób się z Wami nie zgodzić w wielu sprawach.

DOM Mai jest "moim" domem.

Martini wcale mnie nie zaskoczyła tyloma sukcesami, zasługuje na to.

Martyna, super opisałaś swoje szczęście. Tak z głębi, a jednocześnie tak zwyczajnie. Szczęśliwi bowiem Ci, którzy potrafią się cieszyć z rzeczy małych i oczywistych.

Lady_yes dużo prawdy. Jednak ja się przyznaję, że lubię czasem podkoloryzować rzeczywistość. CZASEM, nie mylić z zawsze !!! Któż tego nigdy nie zrobił Zazwyczaj nieszkodliwie

Asia, ludzie zrzędzą i narzekają najczęściej wtedy gdy nie mają własnego zdania, no i w razie w nie biorą za coś odpowiedzialności. Łatwiej się neguje i narzeka niż coś popiera. Do tego drugiego potrzeba zazwyczaj minimum wiedzy, a wiele osób jest na to zbyt leniwych, by ją pozyskać. Negując coś czują się ważni,  bo mają swoje zdanie. Jakbym troszkę pogrzebała, to ma swój opis i nazwę w psychologii.

Czekam na kolejne pytania i odpowiedzi, bo ta zabawa wciąga, jak diabli.

[dziubasek]

Ja tylko powiem.... wow. Tyle... jak zwykle mi imponujesz....

Martini porpsotu 

[Vall]

piękne, szczere, głębokie....

[megan]

piękne, szczere, głębokie....

nic dodac nic ujac ...
Martini - chyle czola 

[ASIA39]

martini   

[macher]

martini - jestem po dużym wrażeniem najtrudniej pisać o sobie a sztuką napisać tak jak TY 

[redzia]

Dzisiaj juz jest pozno i zaraz ide spac, ale jutro naskrobie tutaj male conieco
Dobranoc

[redzia]

co jest najcenniesza nauka, jaka dostalas/zdobylas od rodzicow?


Od moich rodzicow nauczylam sie wiele...

Od taty nauczylam sie cierpliwosci, chociaz nie bylo to latwe bo po mamie odziedziczylam temperament. Zawsze podziwialam jego podejscie do roznych spraw zyciowych. Kiedy sie cos nie udawalo, kiedy wszystko bylo kompletnie do kitu potrafil przyjsc do mnie, wysluchac mnie i wytlumaczyc, ze kazdy problem jest do rozwiazania. Mowil, ze jezeli tym razem sie nie uda to nastepnym wyjdzie. Mowil, ze wszystko przyjdzie z czasem, wszystko sie ulozy tylko trzeba cierpliwosci, spokoju i wytrwalosci.

Mama nauczyla mnie tego, ze dom zawsze bedzie oaza, przystania gdzie bede mogla odpoczac po trudach dnia codziennego, ze w domu bedzie czekala na mnie rodzina ktora mnie kocha i na ktora moge liczyc.
Oczywyscie nauczyla mnie jak gotowac obiady, jak przyszyc sobie guzik, skrocic spodnie

Tata nauczyl mnie jak sprawdzic poziom oleju w samochodzie jak wbic gwozdz w sciane, nauczyl mnie jezdzic na rowerze

Oboje nauczyli mnie poswiecenia. Poswiecenia dla dziecka. Zawsze dla rodzicow na pierwszym miejscu bylam ja i moj brat, a dopiero potem cala reszta. Tata potrafil chodzic w zdartych butach np. po to zebysmy mogli jechac na kolonie. Niczego nam nie brakowalo, ani milosci, ani wsparcia z ich strony.

W przyszlym roku rodzice beda obchodzic 35 rocznice slubu i to jest lekcja, ktora jest dla mnie najcenniejsza. Sa razem tyle lat...pomimo problemow, klopotow, roznicy zdan, innych charakterow.
Zawsze jak sie pokloce z moim mezem i wydaje mi sie, ze nie znajdziemy sposobu na to by sie pogodzic mysle o moich rodziciach i to pomaga.
Za to ich kocham najbardziej na swiecie 

Rodzicie nauczyli mnie duzo, duuuzo wiecej rzeczy, ale przypuszczam, ze gdybym zaczela dokladnie opisywac czego sie od nich nauczylam serwer by tego nie wytrzymal

[redzia]

Pytanie do Liliann

Co daje Ci radosc

[liliann]

to jest pytanie na mój lepszy nastrój...niż jaki prezentuję dzisiaj...poproszę o chwilę zwłoki....

[megan]

redziu - wspanialych masz rodzicow

[macher]

to jest pytanie na mój lepszy nastrój...niż jaki prezentuję dzisiaj...poproszę o chwilę zwłoki....

chwilka zwłoki oki ....... ale ......

[liliann]

A przepraszam….odłożyłam i faktycznie zapomniałam.

Co daje mi radość.

Najogólniej można by napisać, że jest to chyba jedna rzecz  - możliwość działania, kreowania zmian, brnięcia do przodu, podejmowania wyzwań.

To jest najkrócej wyrażone jak tylko mogłam…ale tak naprawdę to nic innego nie przychodzi mi na myśl. Bo nie będę pisać frazesów, że radość dają mi najukochańsze osoby, bo jest to oczywiste…
Ja po prostu w działaniu czuję się jak ryba w wodzie…
Unieszczęśliwić mnie - to zamknać w klatce i zabrać możliwość rozwoju...

Pytanie do Anjuschki:

Czy jest coś co wydaje Ci się nieosiągalne w życiu? I czy ma to dla Ciebie jakieś znaczenie?

[Anjuschka]

Czy jest coś co wydaje Ci się nieosiągalne w życiu? I czy ma to dla Ciebie jakieś znaczenie?

Marzeń mam wiele, niektóre pewnie są dla mnie / dla nas nieosiągalne, jednak będę robić wszystko, aby się spełniły. Na poczatek ślub, potem domek gdzieś poza Szczecinem, po lub w międzyczasie pojawi się najprawdopodbniej dzidziuś. To akurat wszystko jest wykonalne
Co do nieosiągalnych rzeczy w życiu, to na pewno nie zostanę prezydentem  ponieważ w ogóle nie interesuje mnie polityka! I nie ma to dla mnie żadnego znaczenia  Ale tak mówiąc poważnie - rzeczy które teraz wydają mi się nieosiągalne, nie są do przekreślenia. Coś co teraz jest dla mnie zbyt odległe, czy niewykonalne, nie zawsze takie musi być. I jako osoba dążąca do celu i uparta, będę robić wszystko, aby nie były one dla mnie niemożliwe

I pytanie do Ricardo-Patrycji!
Przed Tobą wspaniały okres w życiu, powiedz [napisz], jak widzisz siebie i swoją rodzinę za rok, 5 lat, 10 lat, 15 lat, 20 lat i 50 lat [/color]

[ricardo]

Przed Tobą wspaniały okres w życiu, powiedz [napisz], jak widzisz siebie i swoją rodzinę za rok, 5 lat, 10 lat, 15 lat, 20 lat i 50 lat


To co napiszę, to będzie na dzień dzisiejszy tylko moje wyobrażenie. Wiem, że życie może zweryfikować wszystko ale będziemy dążyć razem z mężem aby nasze życie rodzinne było spełnione i szczęśliwe.

Za rok będziemy w trójkę - nowa sytuacja, dla nas nieznana. Do wszystkiego będziemy musieli się przyzwyczaić. Wszystko zmieni się diametralnie…, Ale będziemy chcieli dać naszemu paluszkowi tyle miłości, na ile tylko będzie nas stać.

Z czasem chcielibyśmy, aby nasza rodzinka jeszcze się rozrosła, a co będzie za kolejne 5,10, 15 lat?
Wiadomo, dzieci będą rosnąć, usamodzielniać się, przeżywać swoje pierwsze chwili rozterek miłosnych, złe chwile w szkole, okres buntu…

Generalnie chodzi mi o to, że na każdym etapie naszego życia chcę, aby nasza rodzina była razem. Żeby dzieci wiedziały, że zawsze mogą do nas przyjść, porozmawiać, że zawsze będziemy mieli dla nich czas.
Natomiast co do mnie… zrobię wszystko aby nasza rodzina była szczęśliwa. Dzieci, mąż… Oczywiście nie chce być samarytanką co to uszczęśliwia wszystkich naokoło a zapomina o sobie. Mam również swoje plany, które chce zrealizować, ale wszystko w swoim czasie

A za 50 lat? Mam nadzieję że jeszcze będę żyć hehehe, a na poważnie to trochę skrócę to 50 lat powiedzmy do 30 lat - wtedy mam nadzieję że będę już babcią nie będzie mnie zżerał reumatyzm czy inne cuda na kiju

I na koniec swoich lat będziemy mogli z mężem powiedzieć, że nasze życie było spełnione i szczęśliwe.

A nad pytaniem muszę pomyśleć.

[macher]

  pocieszę Cię ja mam bez mała 50 i nic mnie nie zżera, jestem dziadkiem i ... 
Więc spokojnie dasz radę 

[ricardo]

ok, pytanie do met

Gdybyś mogła cofnać się w czasie i miała możliwość zmiany jakiejś rzeczy, swojego zachowania bądź wypowiedzianych słów, lub cokolwiek innego to co by to było i dlaczego.

[met]

Uhm. Patrycja z grubej rury )

Jest wiele takich momentów w życiu, które chciałoby się powtórzyć. Nie zawsze dlatego, że były cudowne. Bywa odwrotnie - nie udało się, było niemiło. Pozostaje w serduchu żal i pretensje.
Staram się żyć tak, żeby niczego nie żałować. Staram się, ale wiadomo - nie zawsze wychodzi.
Nie mam na sumieniu żadnego konkretnego przewinienia, ani chwili, którą rozpamiętuję w nieskończoność, bo chciałabym ją poprawić. Zacząć od zera.
Bywają jednak dni, kiedy mam zły humor, podły nastrój, cokolwiek. Wiem, że bywam wtedy strasznie kąśliwa i wredna. Mówię wtedy bliskim rzeczy, których normalnie nie powiedziałabym. Nawet nie dlatego, że się boję/wstydzę/nie chcę robić im przykrości. Po prostu są to rzeczy tak błache i niewinne, że zbrodnią byłoby wypominanie takich wad.
Najgorsze jest to, że w momencie wypowiadania takich kąśliwych uwag - już ich żałuję. Słyszę słowa, które padają z moich ust i mam wrażenie, że ten głos - to nie jest mój głos. To nie mówię ja.
Nie zdarza się to często, na szczęście )

Pytanie do Dziubaska:
Czy jest rzecz/sytuacja, o której często myślisz, ale nie potrafisz jej sobie wyobrazić? Coś, co napawa Cię przerażeniem i czego panicznie się boisz, bo nie potrafisz przewidzieć jak się wówczas zachowasz i co będziesz czuć?