[Paulincia:)]

Jejku normalnie sie wzruszylam,pieknie opowiadasz zdjecia cudne!!
sliczna z Ciebie dziewczyna

[cherrypie]

Piękna relacja!  
Aż mam apetyt na więcej , pieknie to opisujesz + te zdjęcia, no bomba

[Anjuszka]

Cudowne zdjęcia, cudowna relacja!!

[zaba]

powinnas zaczac od slow "dawno, dawno temu..." bo normalnie wszystko jak z bajki wyglada - a przedwszystkim WY ...!!!!
przepiekne zdjecia ale najwiecej emocji wywoluje Twoje opisywanie TYCH chwil, az sie lezka w oku kreci ...

[basimir]

powinnas zaczac od slow "dawno, dawno temu..."

też tak myślę

[polemika_schola]

jeszcze     jeszcze   

jejku, dziewczyny, dziękuję za tyyyyle ciepłych słów i komplementów  Powiem Wam, że każda relacja tutaj z forum nadaje się na książkę, każda ma swoją niepowtarzaną historię. Może jakieś "Przeżycia panny młodej" jako zbiór opowiadań z forum? 

jeżeli chodzi o naszego fotografa, to chciałam jeszcze powiedzieć, że miał utrudnioną robotę. Mianowicie chodzi o to, że u nas było 2 kamerzystów. I dopiero na filmiku z kościoła z aparatu mojej koleżanki zobaczyłam jak biedak musiał się namęczyć, żeby zrobić nam fotki - żeby żadnego z kamerzystów nie umieścić w kadrze, ani też im nie przeszkadzać. I powiem, że trochę obawiałam się o fotki z tych najważniejszych momentów - z przysięgi i z pierwszego tańca. Ale Sławek dał radę

jutro postaram się naskrobać dalszy ciąg 

[wMychSnach]

najwazniejsze ze sobie poradzil i pamiątkę macie super;)
te opowiadania to nie głupi pomysł;p
 czekam na ciąg dalszy;)

[basimir]

czekamy na ciąg dalszy

[ciriness]

Naprawdę fajnie, ja też przeczytałam całym tchem (choć trochę przeraża mnie Twój stosunek do dzieci  )

I to uczucie że nic się nie liczy, szczególnie jak coś się psuje jest w tym dniu najfajniejsze

ciriness, ja coś pisałam o dzieciach tutaj?  

dobra, jedziemy dalej...



Przez całą mszę trzymaliśmy się za ręce, co jakiś czas patrzyliśmy na siebie, a ja miałam permanentnego "banana" na twarzy   Nawet to, ze pod koniec mszy zaczął się psuć mikrofon nie wyprowadziło mnie z równowagi, zaczęłam się śmiać, aż się prawie dusiłam  







Na koniec ksiądz poprosił, żebyśmy podeszli do ołtarza na podpisanie dokumentów. Gdy świadkowe składały podpisy, cała uśmiechnięta od ucha do ucha spojrzałam na mamę, która siedziała w pierwszym rzędzie. Też się do mnie uśmiechnęła, po piątkowej kłótni nie było śladu. A ja czułam, że zaraz odfrunę. Przytuliłam się do A., a on pocałował mnie w czoło.









Po wszystkim jeszcze na chwilę wróciliśmy na miejsce, ksiądz złożył nam życzenia i wręczył dokument.

Wychodzimy z kościoła. Jako mąż i żona, połączeni Świętym Węzłem Małżeńskim...



Na zewnątrz lunął na nas deszcz złożony z groszy, ryżu i płatków róż. Patrzyłam na to jak zaczarowana...







Zbieraliśmy pieniążki z ziemi, a trochę tego było   Gdy już zdołaliśmy to zrobić, stanęliśmy z A. naprzeciwko tych wszystkich ludzi, ale nikt nie kwapił się ze złożeniem nam życzeń!   Spytałam się głośno "Co, nikt się nie chce z nami całować?" i dopiero ludzie ruszyli  



Z Olą:



Dostaliśmy mnóstwo ciepłych słów i kwiatów ( co było bardzo miłe, bo prosiliśmy o kupony totolotka, a niektórzy oprócz tego przynieśli także bukiety). Podszedł do mnie tata i z tego co pamiętam nie złożył jakichś udziwnionych życzeń, po prostu chyba życzył nam wszystkiego najlepszego. Jednak po tym jak to powiedział, mocno mnie przytulił, a w tym momencie ja się trochę rozkleiłam. Ta chwila została uwieczniona przez fotografa :  



Tata z zięciem:  



Po złożeniu nam wszystkich życzeń ruszyliśmy w kierunku samochodu, jednak na naszej drodze stało ogromne pudło przewiązane kokardą. Szepnęłam jeszcze tylko do A. : "Tylko nie gołębie, tylko nie gołębie"   (strasznie nie chciałam gołębi na ślubie   ). Polecono nam odwiązać wspólnie kokardę, co nie okazało się łatwe...



Gdy jednak w końcu udało nam się otworzyć pudło leniwie zaczęły wydostawać się z niego baloniki! Coś im to nie wychodziło, więc najpierw próbowaliśmy je wydostać rękami, a później A. wziął pudełko dnem do góry i "wysypał" wszystkie baloniki. Trochę szkoda, że nie wystrzeliły w górę, ale i tak była to super niespodzianka!



Skierowaliśmy się w stronę auta. Czekało na nas po drodze 8 bram...

[ciriness]

Piękne te zdjęcia macie, widać tyle prawdziwej miłości i szczęścia

A te baloniki to z helem?
Fajna niespodzianka

PS: O dzieciach pamiętam z odliczanka i tu też pisałaś, że podczas przysięgi bałaś się płaczących dzieci no i mi się jakoś to w całość złożyło. Nie lubisz dzieciaków ?

dzięki za miłe słowa  baloniki z helem, tylko chyba trochę go za mało było i nie poszły w górę...

nie to, że dzieci nie lubię  po prostu nie dorosłam jeszcze do etapu, kiedy ma się do nich cierpliwość  Chociaż czuję, że cała moja "dziecięca filozofia" mi się troszkę zmienia ( w tą pozytywną stronę ), chyba za sprawą mojej malutkiej siostrzenicy, która jest po prostu przeeecudowna  to mnie trochę przeraża  do wszystkiego trzeba dojrzeć, tak mi się wydaje 

[Anjuszka]

Ahh jak Ty super piszesz!! I do tego piękne zdjęcia! Uwielbiam takie relacje

Pieknie!!! I te balony...to musialo byc naprawde fajne

[mkarolinka]

Baloniki

dotarłam w końcu i ja! bajecznie wygladaliscie,czekam na ciag dalszy!!

[anullali]

jak pięknie
rozmarzyłam się ...
śliczne macie te zdjęcia
i te widoczne na każdym emocje :D

[basimir]

normalnie nie mogę się na Was napatrzeć...
szkoda, że baloniki nie poszły w górę, ale i tak bardzo miła niespodzianka...
czekamy na ciąg dalszy

[marcella]

Fotograf przepięknie uchwycił wszystkie momenty..
Szkoda tych baloników ale widocznie za długo czekały w tym kartonie i zszedł hel..
Co do dzieci to ja nigdy nie miałam cierpliwości do innych.. Uwierz mi na słowo... że swoje dzieci a cudze to zupełnie dwie inne sprawy...
Ale najważniejsze, trzeba chcieć.. więc nic na siłę.. obyś tylko za długo nie czekała bo niestety nigdy nie ma odpowiedniego momentu na dziecko.. A czasem potem bywa za późno.. Taka jest niestety prawda..

dziękuję za miłe słowa 

marcella - jeszcze sobie na dzidzię poczekamy, nie mamy póki co jej w planach  chociaż wiadomo, że z tymi "planami" to różnie bywa

postaram się w najbliższym czasie coś naskrobać - póki co jakoś nie mam weny  no ale czas w końcu powoli kończyć relacyjkę 

[marcella]

Czyli czas na żonkowy

Smoczyca ja tez jakoś nie mam cierpliwości do dzieci... tzn. to nie jest tak że ich nie lubię wręcz przeciwnie ale mój instynkt macierzyński jest jeszcze dosyć słaby tak jak piszesz do tego trzeba dojrzeć, tak jak do wszystkiego w życiu

[anullali]

ja też jeszcze nie bardzo się czuję na macieżyństwo...
aczkolwiek mąż już mnie trochę ciśnie na dzidziusia
ale troszkę jeszcze poczekamy

[misia241]

Mimo, że już mam Szkraba to nie śpieszy mi się aby mieć kolejne dziecko
Gdzieś wyczytałam że polki w ogóle nie maja parcia na dziecko a jak już to tylko jedno nie wiem z czego to wynika

ja myślę, że tak naprawdę nigdy nie jesteśmy gotowe na macierzyństwo i każdy moment nie jest odpowiedni (bo nie ma kasy, mieszkania itd.) Dopiero jak się okazuje, że jesteśmy w ciąży instynkt i uczucia do malucha przychodzą same  

misia - kobiety nie mają parcia na kolejne dziecko, dlatego, że nasze państwo nas nie wspiera. Jakby były jakieś większe środki finansowe przeznaczone dla rodzin ( a nie tylko becikowe) to można byłoby zapewnić swoim dzieciom lepszy byt. A wiadomo, że każdy rodzic chce jak najlepiej dla swojego malucha. I dlatego ludzie się nie decydują, bo po prostu boją się o przyszłość. Takie jest moje zdanie  

marcella - na żonkowy chyba się nie zdecyduję... nie wiem... może kiedyś  

lecimy dalej....

Po wszystkich bramach mogliśmy w końcu spokojnie odjechać w stronę Stargardu. Było nam strasznie wesoło, wszyscy się odstresowali. Otworzyliśmy szampana i rozpoczęliśmy świętowanie   Ja z A. trzymaliśmy się za ręce i, jak dla mnie, mogliśmy już jechać do domu, bo osiągnęłam już tego dnia wyżyny swojego szczęścia.  

Przed samą salą jakieś dzieciaki zrobiły nam jeszcze bramę. Daliśmy im całą torebkę cukierków, ale to co one z nią zrobiły to była jakaś masakra! Rzuciły się na nią i rozdarły na kawałki, Patrzyliśmy na to z A. zdziwieni i żałowaliśmy, że po prostu nie rzuciliśmy tych cukierków w górę.



Musieliśmy jeszcze trochę poczekać, aż wszyscy goście zjadą (dopiero później się dowiedzieliśmy, że jechaliśmy limuzyną prawie 120 km/h i nasz sznur samochodów się trochę rozmył. A my wcale nie czuliśmy, że jedziemy aż z taką prędkością!).







Gdy dostaliśmy znak, podeszliśmy do rodziców, którzy stali przy wejściu na salę.



Mama A. powiedziała, że witają nas chlebem i solą, by nam nigdy w życiu tego nie zabrakło. Chwyciłam najpierw za kawałek chleba, a za co chwycił mój mąż? Za kieliszek z wódką!   Wszyscy się zaczęli śmiać, a on się zaczął tłumaczyć, że nie wiedział  



Po obowiązkowym stłuczeniu kieliszków, A. przeniósł mnie przez próg


 
kilka fotek naszej sali:







Powitała nas muzyka i stolik z szampanem. A ja stałam i się śmiałam (ze "zdechniętych" kwiatków od dzieci, które nadal w ręku miały świadkowe )



Gdy już każdy miał po lampce, odśpiewano nam "Sto lat".



Gdy już toast został wzniesiony, A. oficjalnie zaprosił wszystkich do stołów. A ja z dziewczynami poszłyśmy do łazienki podpiąć suknię. Oj, były z nią przeboje tego dnia. Nie wiem ile razy potykałam się o nią w tańcu i ile razy chodziłyśmy z Olą podpinać ja do łazienki. Co nie zmieniło faktu, że nadal ta suknia była dla mnie najpiękniejsza na świecie  

Zasiedliśmy do stołu, jednak ledwie ruszyliśmy drugie danie, orkiestra poprosiła nas do pierwszego tańca. Solista zaproponowała, by goście utworzyli wokół nas kółko i złapali się za ręce. Tak tego nie chciałam, mówiłam dzień wcześniej, żeby nie wspominali gościom, by trzymali się za ręce jak w 1 klasie podstawówki podczas naszego tańca.   Jednak... w tamtym momencie naprawdę nie miało to dla mnie większego znaczenia...





Wybraliśmy piosenkę "Za szkłem" Braci Cugowskich (). Nie ćwiczyliśmy wcześniej tańca, najwyżej trochę się zawsze wygłupialiśmy przy tym utworze. W tamtym momencie cieszyłam się, że nie mamy wypracowanego układu, że zamiast liczyć kroki możemy skupić się tylko na sobie. I tak było - patrzyłam tylko na NIEGO, cały świat przestał istnieć (tak jak podczas przysięgi), a ja, po raz pierwszy tego dnia zaczęłam tak naprawdę płakać. Patrzyłam na A. i czułam jak go mocno kocham i że ta miłość wypełnia mnie po brzegi. I nie było ważne, że kołyszemy się tylko w prawo i w lewo; ważne, że był to NASZ taniec i tylko to się liczyło. I tańczyliśmy, jakby miał się skończyć świat...





"Na krótką chwilę zatrzymany czas... Nic nie jest ważne, tylko TY i JA..."

[Paulincia:)]

To przedostatnie zdjecie jest przepiekne!!! takie...widac jak mocno mocno sie kochacie...zreszta czytajac Twoja relacje nie pierwszy raz sie wzruszyla...
naprawde przecudne zdjecia no..normalnie niewiem co mam napisac

 

[shar3ware]

Jeeeej...pięknie to wszystko opisujesz!
Tyle w tym emocji ,że czuję jakbym tam była z Wami!
Ślicznie wyglądałaś i  śliczne zdjęcia...takie...pozostawiające trochę tajemniczości

[misia241]

Cudownie wszystko opisujesz ach....