Ja też nie wyobrażam sobie rodzić sama... Mąż był dla mnie ogromnym wsparciem, ze mną prawie nie było kontaktu, przez ból byłam tak skupiona na sobie, że położne prawie ignorowałam
. Mąż mi bardzo pomagał, narzucał tempo oddychania, ponieważ byłam cały czas podłączona do ktg, mówił, kiedy szedł skurcz i kiedy będzie się kończył... Podawał wodę, pomagał się podnosić, trzymał za rękę... Naprawdę podziwiam kobiety, któe rodziły same, nie dałabym rady
.
Nie wspominając o tym, że to jest jednak cud i wspaniale zbliża
.
