Choćby kot był całkiem zdrowy, zawsze nadejdzie chwila, kiedy trzeba mu podać tabletkę. Och, jak mądrze kiwamy głową, jak wyglądamy na odpowiedzialnych, zatroskanych właścicieli, kiedy weterynarz podaje nam małe pudełka (jedna szara co pięć dni, potem brązowa po dziesięciu dniach, czy może na odwrót?). Niegdyś wszyscy byliśmy naiwni i sądziliśmy, że przeciez kocia karma i tak pachnie jak coś wygrzebanego z dna sadzawki. Kot w żaden sposób nie zauważy, jeśli pokruszymy trochę to paskudztwo i wymieszamy z jedzniem...
Gdy mądrzejemy, naturalnie, odkrywamy, że przeciętny Prawdziwy kot ma kubeczki smakowe, przy których najbardziej złożony, sterowany komputerowo system sensoryczny przypomina raczej człowieka z ciężkim katarem. Kot potrafi na kilometr wyczuć jedną obcą molekułę. (...)
Potem nadchodzi faza realistyczna. Bierzemy pigułkę do ręki, kota do drugiej...
Ehm...
Bierzemy pigułkę, drugą ręką trzymamy dużą ścierkę z wystającą po jednej stronie wściekła głową kota. Trzecią ręką rozwieramy małe szczęki, wciskamy pigułkę, zaciskamy pyszczek, a czwartą ręką łaskoczemy w gardło, aż cichy odgłos przełykania zaświadczy, że tabletka poszła w dół.
Chcielibyście.
Nie poszła w dół. Ponieważ skierowała się w bok. Prawdziwe koty mają ukryte pod policzkami sakwy, przeznaczone specjalnie na takie rzeczy. Prawdziwy kot może wziąć pigułkę, zjeść coś, a potem wypluć ją trochę wilgotną z dźwiękiem, który - gdyby działo się to w komiksie - prawdopodbnie zostałby opisany jako "ptfuj!".