[selena]

Czytałam ostatnio, że właśnie nie świadome oglądanie jest najgorsze, a to granie telewizora bez powodu, gdy po prostu leci, a dziecko niby się bawi itp. To utrudnia skupienie, myślenie itp. u dziecka, szybciej też się nudzi, bo takie dźwięki, obrazy, rozpraszają. Coś w tym jest.

Dlatego moje dziecko jak idzie sie bawić to mówi żebym wyłączyła tv bo będzie mu preszkadzał 

[dziubasek]

Są też bajki i BAJKI, gry i GRY- umiejętność ich selekcjonowania też jest istotna. Dzieci mogą grać w angry birds, albo w jakies logiczne, ciekawe gry edukacyjne, które przy okazji stymulują ich rozwój. U nas PS nie był kupiony dla dzieci, długo nie miały pojęcia o jego istnieniu, ale jak już jest to na prawdę bywa bardzo dobrą platformą do zabawy i edukacji Tak samo smartfonowe aplikacje- memo, układanki itp. nie tylko stanowią rozrywkę, ale także ćwiczą np. pamięć.
Dla mnie to rewelacyjne czasoumilacze, które na chwilę dają mi odsapnąć od bardzo absorbujących dzieci. Kontrola czasu (u nas jest to mniej więcej pół godziny rano przed przedszkolem i ok godziny popołudniu) i jakość proponowanych "czasumilaczy" jest tu kluczem..

Czytałam ostatnio, że właśnie nie świadome oglądanie jest najgorsze, a to granie telewizora bez powodu, gdy po prostu leci, a dziecko niby się bawi itp. To utrudnia skupienie, myślenie itp. u dziecka, szybciej też się nudzi, bo takie dźwięki, obrazy, rozpraszają. Coś w tym jest.

Z tym się zgodzę   U moich rodziców jest tak, że sobie gra, bo gra   Ja nie potrafię się tak skupić na pracy, a moja mama wręcz przeciwnie.
Zabawa z dzieckiem też wygląda całkiem inaczej jak jest cicho wokoło.

[_patka_]

Ja najczesciej jak pracuje to wlaczam muzyke, w ciszy mi sie trudno skupic, chyba, ze sie uczylam czegos to wtedy musialo byc cicho, bo czytalam sobie na glos.

[dziubasek]

Wracając do wątku... warto zobaczyć... z refleksją

http://www.cda.pl/video/11300267/To-zmieni-cie-w-dokladnie-60-sekund

Aniu smutne... i piękne...
Co do wątku to ja akceptuję wszystkich. Mam problem z akceptacją jedynie własnego męża.. może nie z akceptacją ale z pogodzeniem się że nie może schudnąć. Ja siebie akceptuję, lubię ćwiczyć i o siebie dbać, ale straszny ze mnie żarłok Mąż ma z 20 kg za dużo i chyba mi jest z tym bardziej ciężko niż jemu 

[Jagna77]

   
     http://m.onet.pl/wiadomosci/prasa,19m5b

Jagna - widziałam... straszne

[Jagna77]

Najbardziej mnie zirytowały opisy zachowań i komentarzy lekarzy do pacjentek  ..... 

Ja nie jestem szczupła osobą i jak do tej pory nigdy nie spotkałam się z takim podejściem jakiegokolwiek lekarza .... 

[Maja]

Anna pisała, że od taty słyszała: "Ruszasz się jak słoń w składzie porcelany", od mamy: "Wolałabym, żebyś miała anoreksję, grubasie".

to mnie zawsze zadziwia; w oczach społeczeństwa lepiej być wychudzonym na kość niż otyłym - jakby (poza wagą oczywiście) to stanowiło jakąkolwiek różnicę dla zdrowia  

No właśnie i to jest dziwne... A to są po prostu skrajności, obie niezdrowe i obie nie wyglądają dobrze.

[_patka_]

straszne to jest... przeczytalam i nie moge uwierzyc, ze takie slowa padaja od ludzi...

tez nie rozumiem tego, ze ktos wolalby zeby byla anorektyczka... jedno i drugie prowadzi do smierci... chyba mysla, ze latwiej jest zaczac jesc niz sie ograniczyc, ale sa w duzym bledzie...

[miśka28]

też czytałam.....chyba trochę w tym tez winy mediów, ze nie nagłaśniają problemu, bo stereotypowo osoba z dużą  nadwagą kojarzy się  głównie z nadmiernym jedzeniem i brakiem ruchu, a nie z chorobą, z którą często całe życie toczy walkę.....ale środowisko medyczne powinno być świadome takiego pochodzenia otyłości i takie komentarze są niedopuszczalne!!

też czytałam ten artykuł i byłam w szoku,że można się tak odzywać do ludzi...

To ja powiem z innej beczki, za dzieciaka zachorowałam na celiakie, długo nie wykryta doprowadziła mnie do ogormnej niedowagi (164 cm 36 kg...) a jedzenie pochłaniałam jak moi starsi bracia... trochę odrobiłam, ale nie wszystko. Dziś przy 173 cm i 51 ( a było 49 po ciąży) czuje się ZA CHUDA, a laski mi zazdroszczą...... czego?? ze czuje się jak wieszak?? ani cycków ani uda.....a na dodatek na plecach pozostałości po garbie żebrowym...od niedawna zaczynam nosić spódnice, bo widze na ulicach kobiety i otyłe i mega chude i noszą co chcą więc i ja się zaczynam akceptować swoją chudość.
Za to mam jak Gabiś nie akceptuje wagi męża ( przynajmniej 20kg za dużo) bo wiem że by mógł rzucić ale mu się nie chce, rok temu już się dorobił cukrzycy...

Każdy chce być piękny, młody, zdrowy i bogaty i to jest jak najbardziej normalne, ale to prawda - świat kompletnie oszalał.

Mężczyznom trudniej wziąć się za siebie, oni z reguły są mało krytyczni do samych siebie .  Dopiero zaczynają się przejmować nadmiarem kilogramów, jak już się gorzej czują,a kobiety wiadomo wypominają sobie samym każdy centymetr.

Większość mężczyzn* Są też tacy, którzy dbaja o siebie bardziej niż kobiety

Moj na przykład...kazdy kg ciezko przyjmuje bo tak ma z domu...
ja za to lekko do tego podchodze...kurcze jasne chcialabym byc fit ale jakos nie mam zapalu...zreszta 2 miesiace temu bylam na imprezie urodzinowej kumpla - 2 miesiace po porodzie ja w wersji najwiekszej jaka mialam...i co po 15 minutach rozmowy nieznajomy facet chcial sie ze mna umowic...usmialam sie i wtedy pomyslalam ze waga nie ma znaczenia...tylko stan umyslu