e-wesele.pl
ślub, ślub... => Różności Ślubne => Wątek zaczęty przez: pioteras w 24 Lutego 2005, 13:51
-
No właśnie, po co to komu? Przecież można doskonale żyć razem i bez ślubu, co to zmienia w dzisiejszych czasach? Nie myślcie sobie że mam takie dylematy :D pytam z ciekawości co myślicie.
-
Wiesz ja nad tym tematem zastanawiam sie już dwa lata ... po slubie i nie moge dojśc do jakiś konstruktywnych wniosków. Nie żebym się chciała rozwodzi albo żeby było coś nie tak ale tak naprawde to niewiem. Jedni mówią z miłości, inni z rozsądku , jeszcze inni bo muszą, są tacy co chcą a ja wziełam slub i .. już, pozdrowionka dla mijego tygrysko bo napewno czaji się gdzieś tu w sieci :D
-
Po co??? no cóż, pytanie jest dosyć proste, jednak odpowiedź nie jest taka oczywista. Owszem,pierwsza odpowiedź to : z miłości, z miłości i jeszcze raz z miłości!! Ale...
Pomijam fakt dziecka w drodze oraz inne okoliczności (np przymus rodziców lub inne). Normalnie dwoje kochających się ludzi i decyzja o ślubie.... No cóż. Myslę, żeby oprócz miłości znajdować się może poczucie bezpieczeństwa, poczucie się odpowiedzialnym za własne życie i czyny. No i chęć założenia rodziny. Może również chęć zalegalizowania nieformalnego związku (przecież się kochamy i żeby być formalnie małżeństwem dla całej rodzinki-mam nadzieję, że rozumiecie co mam na myśli - nie presję społeczną oczywiście).
Pomimo tego,że byłam w związku z moim mężem 6,5 roku jak się pobieraliśmy, to i tak po ślubie poczułam się jeszcze bardziej szczęśliwa (chyba każda kobieta marzy o ślubie i mężu) no i pewniejsza i bezpieczniejsza.......
mam nadzieję, że wyraziłam się jasno, starałam się :oops:
-
Asiek, podpisuję się moimi łapkami pod tym co napisałaś!!!!
-
dzieki Merkunku! :D
-
Czyli głównie o poczucie bezpieczeństawa chodzi? Hmmmm no można to zrozumieć. Ja chcę się ożenić bo kocham i jestem kochany. Chcę mieć z moją ukochaną dzieci, żyć razem i być szczęśliwym, zapewnić mojej rodzinie dobrobyt i bezpieczeństwo.
Ale jest to drugie dno, bo teoretycznie niepotrzebny jest do tego wszystkiego ślub. Rozumiem że ślub daje Wam poczucie bezpieczeństwa, że ten facet (odpukać) nic nie wywinie (w końcu to tylko samiec ;) ). Ale przecież jednak może coś wywinąć, zostawić itd. Ślub jawi się wtedy tylko jako zabezpieczenie materialne.
Wybaczcie mi te ekstremalne rozważania :) na forum weselnym :D staram się zgłębić kilka spraw, niektórzy boją się ślubu jak ognia pomimo że kochają, nie wiem czemu tak jest.
-
Decyzja o ślubie to bardzo ważny krok w życiu i myślę, że nie moze być podejmowana pod wpływem chwili czy z innych pobudek (materialnych, "dziecko w drodze", bo rodzice tak chcą itp.itd.) to decyzja na całe życie. Można ją porównać do decyzji o dziecku, do niej się dojrzewa i w pewnej chwili wiesz, ze tak właśnie powinno być.
Oczywiście, że podstawą jest miłość, jasne, że po ślubie czujesz się bezpiecznie ale sam fakt, że ukochana osoba złożyła Ci przysięgę przed Bogiem i w obecności tylu ludzi że Cię kocha i nie opuści aż do śmierci (nie wiem, czy zauważyliście ale właśnie w tym momencie przysięgi wielu osobom załamuje się głos) to jedna z najpiękniejszych chwil w życiu, to że jesteście mężem i żoną a nie narzeczonymi (chociaż okres narzeczeństwa jest wspaniały).
Zawarcie związku małżeńskiego (mam na myśli ślub w kościele, bo dla mnie tylko ten ma "urok") to trudne do wytłumacznia, tak jak napisałam trzeba poczuć, że właśnie teraz i właśnie z tą osobą. To ofiarowanie się drugiej osobie i życie zgodnie z zasadami naszej wiary (jeśli ktoś traktuje wiarę na serio a nie tylko wtedy kiedy jest taka potrzeba). To jak rozpoczęcie nowego życia "odtąd jedno, chociaż nadal dwoje...". To zupełnie inne przeżywanie trosk, problemów, sukcesów i radości. To jak nowe życie.
-
Maju, pieknie napisalas :!: :!: I popieram to w 100% :!: :!:
-
Dzieki Maju, że tak pięknie to opisałaś. Tak myślę również, ale veny brakowało :D :brawo:
-
Pioteras, ja jako facet się wypowiem krótko: żadna tam presja rodziny, poczucie bezpieczeństwa czy inne pierdoły... po prostu moje serce tak czuje, a ja bardzo chętnie przedstawię kiedyś stojącą obok mnie Karolinę: "To moja ŻONA"
-
Zawarcie związku małżeńskiego (mam na myśli ślub w kościele, bo dla mnie tylko ten ma "urok") to trudne do wytłumacznia, tak jak napisałam trzeba poczuć, że właśnie teraz i właśnie z tą osobą. To ofiarowanie się drugiej osobie i życie zgodnie z zasadami naszej wiary (jeśli ktoś traktuje wiarę na serio a nie tylko wtedy kiedy jest taka potrzeba). To jak rozpoczęcie nowego życia "odtąd jedno, chociaż nadal dwoje...". To zupełnie inne przeżywanie trosk, problemów, sukcesów i radości. To jak nowe życie.
Zgadzam sie z Maja w 100%. No i małżeństwo to przede wszystkim Samkrament. Dla mnie to coś bardzo ważnego.
-
W pełni zgadzam się z Mają :D
-
Ja również..Ślub koscielny to dla mnie swietosc..i tylko taki slub ma dla mnie ogrome znaczenie.. :P
-
Nie ma znczenia jaki ślub się weźmie tylko silne uczucie moze związać dwoje ludzie w przeciwnym razie żadne papierki ani przysięgi nawet złożone w kościele nie zatrzymają drugiej osoby jesli zechce odejść a wiec ... kochajmy się :D
-
Nie ma znczenia jaki ślub się weźmie tylko silne uczucie moze związać dwoje ludzie w przeciwnym razie żadne papierki ani przysięgi nawet złożone w kościele nie zatrzymają drugiej osoby jesli zechce odejść a wiec ... kochajmy się :D
Brawo Didi !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dlatego ja biorę cywilny bo dla mnie nie ma znaczenia
-
Tak jakos odkopałem mój stary wątek :D
Jakieś nowe wnioski od nowych forumowiczów?
Ostatnie posty, według mnie, kierują nas jednak w kierunku dość małego sensu brania slubu, bo jakby coś było nie tak to nic nas nie zatrzyma.
A może to tradycja ten slub co?
-
Dlaczego mały sens? Ja uważam, że nikt z góry nie zakłada, że się rozstanie, a ślub nie jest czymś w rodzaju smyczy, która ma ograniczyć "ruchy" partnera. Przypuszczam, że większość par, ślubujących sobie w kościele naprawde wierzy w to, co mówi. To całkiem naturalne, że każdy z nas marzy o szczęśliwym życiu dla siebie i składając przysięgę mówi szczerze, tak jak w danej chwili czuje. Życie później często weryfikuje te marzenia (niestety) i słowa przysięgi przestają przystawać do rzeczywistości; dwoje ludzi przestaje być jednością i życie razem przynosi więcej szkód niż pożytku. Tak, ludzie się rozstają i jeśli tak ma się stać, to żadna siła nie pomoże, a żaden papierek nie powstrzyma. Dla mnie to jednak nie jest żadnym argumentem przeciwko ślubom. Chcę wziąć ślub, bo kocham, bo w końcu moje serce mi mówi "wszystko w życiu ma swój cel", bo moje serce mi mówi, że to z tym mężczyzną chcę być, bo to Jego kocham, bo właśnie Jemu ufam. Tak, tak...wiem, to wszystko można też "bez biurokracji", ale Bóg mi świadkiem- trudno jest z czymkolwiek porównać uczucie, którego doświadczam mając świadomość, że to własnie ja jestem kobietą, którą Wojtek poprosił o dalsze wspólne życie i zdecydował się o tym powiedzieć całemu światu, że jestem dla Niego, a On jest dla mnie TYM KIMS....warto jest w życiu mieć w sobie takie uczucie. Nawet, gdyby kiedyś miało się okazać, że życie to nie jest bajka i nie wszyscy żyją długo i szczęśliwie.
-
właśnie, ciekawe jakie powody kierują ludźmi, którzy decydują sie na ślub. Na pewno nie jest to tylko kwestia uczucia. bo przecież samo uczucie wcale nie zmusza do zawierania formalnego związku. Ostatnio zastanawiałam się nad tym co tak naprawdę mną kieruje. Doszłam do wniosku, że obok uczucia, na pewno potrzeba bezpieczeństwa. Na pewno jest coś jeszcze, więc zastanawiam sie nadal. Nie wiem, czy to tylko mi jest tak trudno nazwać odczucia, którymi sie kieruję biorąc ślub, czy też jest to normalne? :?
-
A ja obserwuję wręcz renesans instytuacji małżeństwa!
Być może jest to związane z ogromną w dzisiejszych czasach potrzebą przeżycia czegoś szczególnego, pięknego, bajkowego-nasze życie na codzień potrafi być tak szare i smutne, że należy nam się odrobina luksusu! I wogóle wspólne przeżycie czegoś tak intensywnego łączy dwie osoby szczególnie. No i wspomnienia.... to zostaje na całe życie! Trudno sobie tego odmówić!
-
Ja mam takie zdanie jak Agnieszka32 i Obri.
Niesamowite jest to, że poznałam tak cudownego człowieka jak mój Tomek, że potrafię tak go kochać, że jest on dla mnie najważniejszy... I to, ze i ja jestem dla niego tą najważniejszą.
Mam wrażenie, obserwując ludzi dookoła mnie, że trudno jest o prawdziwą miłość. Mam sporo koleżanek, które bardzo chciałyby się szczęśliwie zakochać.... a nadal są same, bo trafiają na nieodpowiednich facetów lub nie mogą spotkać tego odpowiedniego....
No i jest jeszcze to o czym mówi Obri - wspomnienia...
-
ślub jest uwińczeniam miłości, która łaczy 2 osoby chcące przezyć resztę życia razem. :serce:
-
ślub jest uwińczeniam miłości, która łaczy 2 osoby chcące przezyć resztę życia razem
slicznie powiedziane zdadzam sie z tym:) :serce: :serce:
-
Powiedziane slicznie i owszem, ale nie do końca przekonujące, uwieńczeniem może też być dzieciatko, chyba nawet jeszcze piękniejsze to uwieńczenie co? Do tego slub nie jest potrzebny i mozna być szczęśliwym i bez tego.
Jak tak się zajrzy głęboko w siebie żeby odpowiedzieć na to pytanie mozna dojść do ciekawych wniosków :)
-
Pewnie, że można dojśc do ciekawych wniosków, ale ja już chyba swoje wnioski wyciagnęłam, tylko nie potrafię tego wyartykuować :wink: Ale powiem jeszcze inaczej....jestem już starsza pani, :wink: więc w przeszłości bywały już inne związki. Poważne i mniej poważne. Przy okazji tych poważniejszych pojawiał się więc czasem temat dalszego wspólnego życia i legalizacji tego. No i tu zawsze byłam doskonałym teoretykiem, bo jak rozmowa zaczynała być zbyt poważna i dochodziło do mnie, że to właśnie ja miałabym być bohaterką tych legalizacji, to gdzieś po plecach przechodziły dziwne dreszcze. Niby wszystko było OK, bo przecież będąc z kimś powinno się myśleć o przyszłości jakoś, ale mi zawsze ta przyszłość pasowała taka jaka była, bez rozwoju sytuacji, bez deklaracji, bez obietnic....gdzieś w środku czaił się strach, a coś podpowiadało "uciekaj, nie chcesz być jego żoną, to nie ten człowiek, zmarnujesz życie jemu i sobie".....teraz nic we mnie tak nie krzyczało, teraz była tylko radość. I takie odczucie, że to zupełnie naturalne, że tak właśnie ma być, że to jest normalne, życiowe, że ślub nie boli, a wręcz przeciwnie- to coś pięknego, bo naprawde tego chcę. Myślę, że dobrze się stało, że było mi dane przeżyć takie sytuacje, gdy były rozmowy o ślubie, a ja czułam, że tego nie chcę, choć racjonalnie chcieć powinnam. Teraz wiem już jak to jest. A dla Wojtka też to jest ważne....nie sama otoczka, ale właśnie przysięga. Nie wiem, czy ślub jest ukoronowaniem czegokolwiek......dla mnie raczej jest naturalnym ciągiem dalszym czegoś....po prostu chcemy sobie coś powiedzieć w obecności innych. To coś jak " Kocham Go (Ją), jestem Jego (Jej) na zawsze ( a przynajmniej taki mam zamiar)i niech cały świat o tym wie". :) Ale zagmatwałam :wink:
-
Jako mała dziewczynka mazyłam o księciu z bajki, który przyjedzie po mnie na białym koniu, poprosi o rękę i będziemy życ długo i szczęśliwie...
Jako strasza dziewczynka marzyłam o przystojnym chłopaku, który przyjedzie po mnie na super motorze, poprosi o rękę i będziemy żyć długo i szczęśliwie...
Jako nastoletnia dziewczyna marzyłam...
Spotkałam w końcu na mojej drodze ucieleśnienie moich marzeń, najskrytszych snów. Osobę, którą kocham i która kocha mnie. Jest dla mnie najważniejszy i ja dla niego też. Przyjechał po mnie...nie rumakiem, nie motorem a malutkim Tico...poprosił o rekę... więc dlaczego mam rezygnować z marzeń :?: Zgodziłam się i będziemy żyć długo i szczęśliwie...
Ślub będzie formalnym potwierdzeniem naszego uczucia, spełnieiem dziecinnych marzeń (o księciu z bajki- bo Pan Młody będzie wyglądał jak książe i o przystojnym młodzieńcu, bo Grzegorz to najprzystojniejszy mężczyzna), ogłoszeniem światu, że jesteśmy razem na dobre i na złe...i że nie jesteśmy sami bo nad naszym życiem Bóg sprawuje ochronę...
-
trochę zazdroszczę Ci Demka, bądź co bądź wciąż dziewczęcych marzeń. Mam nadzieję, że po ślubie będzie u Was równie romantycznie.
Ja podobnie jak Agnieszka jestem już trochę starszą "Panną Młodą" i chyba jednak do ślubu podchodze bardziej racjonalnie. czasami boję się, ze za bardzo. Co do słusznego wyboru akurat tego a nie innego mężczyzny nie mam wątpliwości. obawiam sie tylko tego, co będzie po ślubie. Niestety, często marzenia w konfrontacji z rzeczywistością przegrywają. Ale optymizm ze mnie bije pięc dni przed ślubem :wink:
-
Sophia - my, czyli "starsze panny młode" mamy chyba podobne odczucia.... Niestety życie jest życiem i im człowiek jest starszy tym życie coraz skuteczniej leczy go z romantyzmu (odwrotnie proporcjonalnie do reumatyzmu, hi hi)...
Ale będzie dobrze - u Ciebie za 5 a u mnie za 19 dni :wink:
-
Niestety, często marzenia w konfrontacji z rzeczywistością przegrywają.
często, ale nie zawsze :wink:
-
:ok:
-
Niestety życie jest życiem i im człowiek jest starszy tym życie coraz skuteczniej leczy go z romantyzmu (odwrotnie proporcjonalnie do reumatyzmu, hi hi)...
no ja zdecydowanie bardziej utożsamiam się z reumatyzmem niż z romantyzmem (w kwestiach zasadniczych oczywiście)...kurcze, tak sobie usiadłam i zadałam pytanie, czy jestem romantyczna...nic a nic :shock: Wojtek czasami w żartach mówi na mnie Gbur..........o rany!! On chyba ma rację :!: :shock:
-
On chyba ma rację
każdy ma w sobie choc iskierkę romantyzmu i może nawet nie zdawać sobie z tego sprawy...
przykładem może być sam ślub: każda z nas chce by był on perfekcyjny, udany, niezapomniany...dogrywamy najdrobniejsze szczegóły, dopatrujemy się najdrobnijeszych zgrzytów...a to bądź co bądź objaw romantyzmu...ślub jak z bajki :serce: a Para Młoda jak para królewska: KRÓL i KROLOWA :serce:
czasami w żartach mówi na mnie Gbur
sama piszesz, że w żartach...
no ja zdecydowanie bardziej utożsamiam się z reumatyzmem
z reumatyzmem mogą utożasamiać się "samotni jeźdźcy" :wink: Ty do nich nie należysz :!: Uszy do góry: może tak zamiast reumatyzmu- realizm, tradycje i choć szczypta romantyzmu :D
-
Myślę, że romantyzm zaczyna mijać tak trochę po dwudziestce, w okolicach trzydziestki są go już tylko śladowe ilości :wink: ale za to jakie cholernie praktyczne i myślące się wtedy stajemy, ho ho :wink:
-
No to można zaobserwować rozłam mały wśród forumowiczek :D
1. "Niepoprawne" romantyczki, księżniczki szukające rycerza na białym rumaku.
2. Praktyczki które swoje już przeżyły i wiedzą "co i jak" ;)
-
Myślę, że romantyzm zaczyna mijać tak trochę po dwudziestce, w okolicach trzydziestki są go już tylko śladowe ilości :wink: ale za to jakie cholernie praktyczne i myślące się wtedy stajemy, ho ho :wink:
Hm, moze i racja, ale mnie osobiscie jakos trudno sie z tym zgodzic. Wydaje mi sie, ze to zalezy od roznych rzeczy np. charakteru (lub charakterow), priorytetow itd. My jestesmy ze soba 5 lat, od 3 mieszkamy razem i jakos nadal jest romantycznie. Oboje staramy sie, aby w naszym zwiazku nie bylo nudno, aby romantyzm nie odszedl gdzies donikad, bo dla nas jest on wazny i nie wstydzimy sie tego. Szara codziennosc robi swoje. Ludzie czesto zapominaja, ze dbanie, staranie sie i pielegnowanie zwiazku to zajecie, ktore nie powinno miec konca, ze powinno sie zyc ze soba, a nie obok siebie goniac za praca, pieniadzem itd. To strasznie wazne aby dbac o uczucia i zwiazek sam w sobie, nawet gdy na swiecie pojawia sie juz dzieci, a szalenie pomocny w tym jest romantyzm i juz :-)
-
Tylko ciągle będę sie upierał że do romantyzmu nie potrzeba wcale ślubu ;)
A często wręcz ślub zabija romantyzm bo pojawiają się konkretne zobowiązania i zadania do wypełnienia.
-
Tylko ciągle będę sie upierał że do romantyzmu nie potrzeba wcale ślubu ;).
Z tym sie calkowicie zgodze :-)
A często wręcz ślub zabija romantyzm bo pojawiają się konkretne zobowiązania i zadania do wypełnienia.
A z tym nie :-) bo to sami ludzie zabijaja romantyzm, a nie slub. Kazdy z nas jest istota rozumna i powienien sam wiedziec jak ma postepowac i o co dbac, a obowiazki i zadania nie sa tu usprawieliwieniem, bo byly one tak samo przed slubem jaki i po slubie. Byc moze po troche moga sie zmienic, moze wzrosnac, ale nie znaczy to, ze mamy zapominac o sobie i szukac wiecznie wytlumaczenia w obowiazkach zycia codziennego.
-
No zgadza się, wszystko jest w naszych głowach..., przedewszystkim trzeba chcieć
-
przedewszystkim trzeba chcieć
oj zagadzam się, zgadzam...cały problem polega na tym, żeby CHCIEĆ... :wink:
-
No, to fakt :-)
-
Mieszkamy ze swoimi partnerami przed slubem, a po slubie nic sie nie zmienia tylko papierek dochodzi. Czy nie lepsze jest zycie na kocią łapke ? :P (czyli mieszkać razem, zachowywać się jak małżeństwo, ale bez ślubu)
-
czyli mieszkać razem, zachowywać się jak małżeństwo, ale bez ślubu)
Okruszku, co za pytanie? i to na tym forum? gdzie wszyscy albo sie przygotowują do ślubu, albo już sa po ślubie! Odpowiedź jest tu chyba jasna, co o tym myślimy :P
-
To ja proponuję połączyc te dwa tematy i będzie gites ;)
https://e-wesele.pl/forum/viewtopic.php?t=667&highlight=komu
-
No to niech moderatorzy je polacza a ja napisze cosik tutaj :wink: Zaczne od tego,ze u mnie tylko z pozoru po slubie sie nic nie zmienilo.Mieszkalismy ze soba przed slubem i owszem teoretycznie doszedl papierek, obraczka na paluszku, moje nowe nazwisko-to te mniej wazne sprawy teraz to co najwazniejsze- doszlo poczucie bezpieczenstwa, swiadomosc moznosci powiedzenia "to jest moj maz" i przedewszystkim: Zmiana uczuc mojego meza...Nie wiem jak to sie stalo i dlaczego-zreszta Andreas sam nie potrafi tego wytlumaczyc,ale po slubie pokochal on mnie ze zdwojona jeszcze moca i sila. Przed slubem kochal mnie bardzo mocno i wydawalo mi sie,ze mocniej juz nie mozna(inaczej bym za niego nie wyszla :wink: )ale to bylo nic w porownaniu do tego co sie dzieje od momentu slubu. Dla mnie to wrecz czyste szalenstwo ,ale z kazdym dniem jego Milosc rosnie i naprawde widza to wszyscy . Andreas tez twierdzil,ze po slubie nic sie nie zmieni-teraz mowi juz inaczej....
I zycze tego z calego serca kazdemu! :serce: Wiec dla mnie bez dwoch zdan konkubinat odpada :)