[julenka]

A ja napisze tak.. pierścionek zaręczynowy zabłysnął na moim palcu po 3 miesiącach znajomości..
Czy kiedykolwiek żałowałam tego "pośpiechu" Z całą pewnością: NIGDY!
Nie czułam tego, że znamy się tak krótko, gdzieś w głębi serduszka wiedziałam, że to jest to.. i że to "coś" może być już na całe życie.
Wiedzieliśmy, że nie pobierzemy się zaraz po zaręczynach, z różnych przyczyn było to niemożliwe, jednak wiem, że dla Ł. miało to mimo wszystko bardzo ważne znaczenie... Pierścionek wybrał sam, sam też kupił, nigdy wcześniej go nie widziałam, nawet nie rozmawialiśmy o nim, o rozmiar zapytał moją mamę.. Poradził sobie
Czas pokazał, że mimo tego, że nie zawsze było łatwo, że musieliśmy dokonywać czasem bardzo ciężkich wyborów.. nie zwątpiliśmy, dalej trwamy przy sobie. I już niedługo, 31 grudnia tego roku, ten wariat, który porwał mnie z zajęć w szkole aby zapytać czy zostanę jego żoną będzie moim mężem 

pewnie! nie ma co zalowac! dobrze napisane julenko
ale nietypowa date wybraliscie sobie na slubowanie

[julenka]

aga.kwa tak, jest chyba dosyć nietypowa.. wiele osób tak sądzi ..
Ale jak pięknie będzie przywitać Nowy Rok jako świeżo upieczona żonka 

[izabelle13]

Więc może i ja dołącze ze swoją historią miłosną

Pawełka poznałam przypadkowo na urodzinach jego siostry w stargardzkiej dyskotece - ją znałam dośc długo a o nim słyszałm tylko z opowiadan bo cały czas pracował za granicą:D
Mimo tego, że już pierwszego wieczoru coś zaiskrzyło-nie wymieniliśmy się numerami telefonów(on byl tam z jakąś kobietką,ja kilka dni wcześniej zakończyłam niefortunną znajomośc)

Po kilku dniach dostałam sms-a , jednak nadawca sie nie podpisał :hmmm:Miałam przeczucie że to właśnie Paweł i kontynuowałam znajomośc sms-ową  
Po jakimś czasie wyszło na jaw że tak długo męczył siostrę aż w końcu się udało i zdobył mój numer

Umówiliśmy się na spotkanie chyba po tygodniu korespondencji-było super- nie mogliśmy przestac rozmawiac
Zaczęliśmy spotykac się 21 maja 2006 - a zostałam kompletnie zaskoczona pierścionkiem 22.12.2006-planowaliśmy że jak skończę pracę pojedziemy do Pawła ubrac choinkę (uwielbiam to robic)- jednak jak dojechalismy do domu-wszystko było gotowe-choinka ubrana, kolacja przy świecach i Pawełek z pudełeczkiemi przerażeniem w oczach.......TAK powiedziałambez zastanowienia

Nasz slub cywilny odbył się we wrześniu 2007-Kościelny będzie w październiku tego roku  

Jesteśmy strasznie szczęśliwy i nic nie chciałabym zmieniac........

Pozdrawiam(trochę się rozpisałam)

[julenka]

izabelle13 piękna historia 

Życzę Wam dużo szczęścia!!!

izabelle super zorganizowane zareczyny! pojechalas z mysla przyozdabiania choinki a wyszlas z najpiekniejsza ozdoba dla kobiety ! pozdrowionka serdeczne

[majcia]

Ja też uważam, że pewne rzeczy się po prostu czuje! I nie potrzeba do tego 200 lat! Choć wiem, że niektóre osoby nie są tak szybkie i to również rozumiem i szanuję 

[julenka]

Oczywiście, tez uważam, że generalnie nie ma reguły.. jednak wśród moich bliższych i dalszych znajomych były takie przypadki, że po 6-7 latach związek się rozpadał.. i tu myślę, że powodem mógł być właśnie ten brak jakiś planów na przyszłość.. No bo pomyślcie, jesteście razem tyle lat, znacie się jak przysłowiowe łyse konie i co?? i nic, dzień za dniem taki sam.. No chyba, że ktoś ma jakieś ważne powody - np. zakłada, że najpierw skończy studia i dopiero zacznie planowac ślub.. Ale często bywa tak, że nic nie stoi na przeszkodzie.. Wydaje mi się, że człowiek musi mieć jakiś cel w życiu, w związku, a takie bycie razem "ot tak""bo jest dobrze to po co psuć" może prowadzić po prostu do znudzenia sobą..
Mam nadzieję, że mnie dobrze zrozumiałaście

[majcia]

julenka - ja rozumiem! I też tak uważam! 

[izabelle13]

Znam wiele takich par które po wiloletnim związku rezygnują z bycia razem-jeden szczególnie utkwił mi w pamięci-mój znajomy spotykał się z dziewczyną 7 lat, rozstali się z dnia na dzień i chyba po trzech miesiącach dowiaduję się że D się żeni z nową-bardzo szybko pojawiło się dziecko , ale para ta była po prostu dla siebie stworzona
A ta historia utkwiła mi w pamięci ponieważ mój znajomy zginął w wypadku kilka miesiecy temu kiedy kupili mieszkanie , a jego żona była w ósmym miesiącu ciąży(z drugim dzieciaczkiem)

Przepraszam wiem że to ma byc wesoły i radosny wątek.............

Mój mąż twierdzil że poznamy się żyjąc razem nie musimy się wiele lat spotykac żeby się docierac

Buziaki

[majcia]

Boże...

[julenka]

Ciesze się, że mnie dobrze zrozumiałyście

Izabelle13 przykre to co piszesz ..

Mój mąż twierdzil że poznamy się żyjąc razem nie musimy się wiele lat spotykac żeby się docierac

Brawa dla męża za takie rozsądne zdanie

[izabelle13]

No bo w sumie czy nie tak naprawdę jest że poznajemy się dopiero będąc razem na codzień???
Z naszymi radościami problemami rachunkami fochami itp.

[aagatkaa]

Hej dziewczęta! Piękne są te Wasze historie i piękne to co mówicie!
Izabelle zgadzam się z Tobą w 100%! ja poznałam swojego Narzeczonego o wieeele lepiej mieszkając z nim przez pare miesięcy, niż mojego byłego, z którym byłam przez parę lat!!
Mieszkamy ze sobą dopiero (już! ) 8 miesięcy ale wiemy o sobie już bardzo wiele i kochamy się jeszcze mocniej znając swoje wady oraz akceptując swoje przyzwyczajenia
Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się zamieszkać z moim Ł. bo dzięki temu wiem, że to właśnie moja druga połówka!!
Pozdrawiam dziewczynki i życzę udanych przygotowań!!

Ps. Nasza historia znajduje się na początku tego wątku, bo podobnie jak Wy, również jesteśmy tymi "wariatami" co zaręczyli się po paru miesiącach znajomości!

[iza22]

my zaręczyliśmy się po 8 miesiącach znajomości
ślub wzieliśmy rok i 10 miesięcy od początku znajomości
niedługo (we wrześniu) będziemy mieć pierwszą rocznicę ślubu, a w listopadzie będziemy ze sobą dopiero 3 lata

i też byliśmy w długich związkach przed poznaniem siebie

no i historia sie powtarza jest strasznie duzo takich par co pobieraja sie po bardzo krotkiej znajomosci a w swoim zyciorysie maja wczesniejsze dlugie zwiazki... takie przeznaczenie

[majcia]

No jednak coś jest w tym przeznaczeniu 

hej. . . pozwole sobie wtrącić sie troszke w wątek i opowiedzieć moją historię;)  
Pracuje na promie ale jako, że moj statek jest dość stary wysłali nas na stocznie do Gdańska. . . pewnego dnia szef kazał mi iść posprzątać kabiny w których robili "stoczniowcy", więc poszłam. . . i wtedy go zobaczyłam.  Dosłownie zza ściany dymu wyszedł chłopak w niebieskim kombinezonie, koszuli flanelinowej w krate i niebieskim kasku ale był tak przystojny,że nie mogłam od niego wzroku odciągnąć.  Koleżanka, z którą obecnie pracowałam szybko sprowadziła mnie na ziemie. . . ja ze Szczecina on z Gdańska. . . nie ma szans.  Dosyć długo pracowałam w tamtym miejscu i udała mi sie poznać mojego przystojniaka. . . ma na imię Mariusz.  Po niedługim czasie okazało sie, że moj statek opuszcza stocznie ale zabieramy ze sobą kilku pracowników stoczni. . . w tym Mariusza:) Umówiliśmy sie na tzw.  wieczorek zapoznawczy i od tego sie zaczeło.  Po 2 miesiącach znajomości przeprowadziłam sie do trójmiasta bo to był jedyny sposób na to, zebym mogła być z Mariuszem, a po 9 miesiącach, pod czas przygotowań moich urodzin Mariusz przyszedł do kuchni z bukietem róż. . . uklęknął i spytał czy nie zostanę jego żona:) najlepsze jest to, że pod czas naszego pierwszego spodkania powiedział mi, że zostane jego żona, a ja go "wysmiałam"
teraz szykujemy sie do naszego ślubu, który odbędzie sie 21. 08. 10

[ciriness]

Piękne historie, aż mi się łezka zakręciła

My co prawda jesteśmy ze sobą trzy lata już prawie, ale zamieszkaliśmy razem na stałe po 3 miesiącach znajomości i też tego nie żałuję
Ale podziwiam wszystkie pary co tak szybko ślub wzięły i są szczęśliwe, ja być może po przejściach, ale długo się zastanawiałam czy mój PM to ten aż w końcu wiem !

I niestety prawdą jest że statystycznie dużo związków około 5 letnich się rozpada