e-wesele.pl
różności => Nasze Zdrowie => Wątek zaczęty przez: BETI w 6 kwietnia 2010, 10:24
-
Czy ktoś z Was to przechodził? Miał kontakt z tym świństwem? Da się to wyleczyć?
Mnie dopadło prawie 2 miesiące temu. Sytuacją stresogenną,która to wywołała było to,jak rozcięłam sobie żelazkiem głowę. I do tej pory nie mogę się pozbyć tych stanów lękowych, które trwają u mnie 24/24. Ciągle boje się o swoje zdrowie,jak tylko otworzę oczy to myślę o swoim stanie zdrowia,o tym,że znowu będę się źle czuła, że będzie mnie bolała głowa,że będę czuła ten wewnętrzny okropny lęk i niepokój, że nie uda mi się z tego wyjść i będzie ze mną coraz gorzej.Jak myślę o dzieciach to pogłębia mi się ten stan beznadziejności. Chciałabym być dla nich radosną mamą,cieszyć się nimi,ale idzie mi to z trudem. Owszem robię wszystko w domu,sprzątam,piorę,zajmuję się dziećmi,ale robię to jak robot.Nic mnie nie cieszy,nie mam tej radości z robienia czegokolwiek bo ciągle myślę o moim złym samopoczuciu.O tym,że znowu mi się kręci w głowie,że znowu mnie ona boli,wmawaim sobie,że tomografia nic nie wykazała,bo zrobiłam ją za wcześnie,bo może dopiero po kilku dnaich coś mi się w tej głowie zrobiło,a tomografię robiłam 2 dni po wypadku.Ehmm,ale ja nawet nie miałam złamanej czaszki,a rozcięcie niewielkie,bo ok 1 cm i bardzo płytkie - 1 szew.Niby to wszystko wiem,a się nakręcam.Ni moge się pozbyć tych natrętnych myśli i to mnie tak najbardziej dołuje.Kurcze,mam 28 lat, całe życie przede mną,kochane,zdrowe dzieci,a ja biedna nie umiem sobie z tym poradzić.Jakby można było zapomnieć i wyjąć te myśli z tego pustego łba. Jutro mam zgłosić się do psychiatry ale wizyta stoi pod wielkim znakiem zapytania,bo nie wiem czy mnie przyjmie. A to,że będe musiała brać leki to tez mnie wkurza. A co jak się uzależnię? Nie mam już siły na nic,wierzcie mi....czy z tego się wychodzi?Boję się,że zwariuję,tak strasznie się boję.......................nawet nie wiecie :'( :'( :'( :'( :'(
Nie chcę by dzieci zostały beze mnie,one tak mnie potrzebują...........
-
BETI, wiem, że szukasz pilnie pomocy, ale tu tylko i wyłącznie lekarz jest Ci w stanie pomóc. Chyba, że Cię pocieszy, że nie jesteś sama ze swoim problemem. Z tego na pewno się wychodzi, wystarczy odpowiednio dobrana terapia i leki. Możesz się uzależnić, ale nie musisz. Na pewno lekarz o wszystkim Cię poinformuje.
Trzymaj się i powodzenia!!
-
Przed lekarzem (rozumiem, że psychiatrą, skoro mowa o lekach), proponowałabym kontakt z psychologiem/ psychoterapeutą. Szkoda faszerować się prochami na dzień dobry. Lepiej spróbować terapii indywidualnej, a w razie konieczności włączyć farmakoterapię.
Trzymam za Ciebie kciuki.
Acha, da się wyleczyć, jeśli pytasz ogólnie :)
-
BETI,
Tez mam czasem straszne mysli i sie martwie wszystkim i czasem mnie wszystko przeraza.. Wazne jest, zeby nie przeoczyc tego momentu, kiedy martwimy sie za duzo.
Nie rezygnowalabym z wizyty u psychiatry, na pewno nie bedzie Cie faszerowal prochami bez wlasciwej diagnozy i mozliwe, ze sam zasugeruje psychoterapie. Znajdziesz w koncu powod , ktory u Ciebie te leki powoduje i bedziesz mogla sie z tym rozprawic. Moze to zajac jakis czas, w miedzyczasie lekarz moze przepisze jakies leki uspokajajace, zebys sie nie nakrecala niepotrzebnie i mogla spojrzec na swoje problemy ze spokojem. Daj sobie pomoc i zaufaj.
Zycze Ci z calego serca spokoju ducha. Na pewno sie wszystko wyjasni.
-
Psycholog psychologiem...ale myślę, że akurat Tobie w tej chwili potrzebna jest farmakoterapia...
Bo nie daj Boże wyskoczysz przez okno...
A z tego co piszesz, to wcale Ci do tego nie daleko.
BETI...mam ochotę Ci wlać...
piszesz o sowim stanie od dawna, a mam wrażenie, że nic nie robisz.
Recepta przynajmniej na początek jest prosta - lekarz psychiatra. Od leków przeciwdepresyjnych się nie uzależnisz.
A wg mnie masz klasyczne objawy depresji...stany lękowe to też objaw dla niej charakterystyczny.
Jak boisz się iść do lekarza, to poproś męża, przyjaciółkę niech Cię do niego zaprowadzi, posadzi przed biurkiem....zawsze jakiś początek...
A co do psychoterapii ...fakt jest najlepsza, ale ma mankament .....kosztuje....drogo...
Nie sądzę, że przy dwójce dzieci i jednej pensji będzie Cię na nią stać, ale pomyśleć warto.
-
Od leków przeciwdepresyjnych się nie uzależnisz.
Zależy od jakich lilian... A tutaj raczej powinny być włączone przeciwlękowe.
A wg mnie masz klasyczne objawy depresji...stany lękowe to też objaw dla niej charakterystyczny.
"Stany lękowe" to odmienna kategoria diagnostyczna i w tzw. klasycznej depresji nie są podstawowym objawem. Mogą współwystępować, ale nie świadczą o depresji...
A co do psychoterapii ...fakt jest najlepsza, ale ma mankament .....kosztuje....drogo...
Nie sądzę, że przy dwójce dzieci i jednej pensji będzie Cię na nią stać, ale pomyśleć warto.
Poradnie zdrowia psychicznego świadczą usługi z zakresu psychiatrii i psychologii, dlatego warto tam iść, bo w jednym miejscu są obaj specjaliści. I przede wszystkim działają w ramach NFZ a więc za darmo, a tam też pracują dobrzy w swoim fachu, trzeba się tylko zorientować. Kwestia też czasu oczekiwania na wizytę - im szybciej zareagujesz i się zapiszesz, tym lepiej. Szczególnie, że po pierwszej wizycie, jeśli podejmujesz leczenie czy psychologiczne czy psychiatryczne czy oba, zapisujesz się od razu na następne spotkanie i to już jest systematyczne leczenie. Psychiatra pewnie będzie chciał Cię widzieć w zależności od zastosowanej farmakoterapii.
BETI, są różne możliwości, od Ciebie zależy z czego skorzystasz.
-
Nie znam Cię Beti ale z tego co piszesz to najlepszą dla Ciebie drogą jest droga do psychiatry i leki. Jak najszybciej powinnaś odczuć ich działanie a to działanie zaczyna być odczuwalne po około 1,5 tygodnia od zaczęcia brania.
Są różne stany ... ale czytając Ciebie widzę, że sobie nie radzisz i myślę, że samo "gadanie" psychiatry czy psychologa nie pomoże Tobie w tej chwili...
Powinnaś wspomóc się farmakologią aby zacząć inaczej mysleć i czuć...
Trzymam kciuki i naprawdę radzę Tobie iść jak najszybciej do psychiatry!!!
-
Idę,na 17. Trzymajcie kciuki. Strasznie się denerwuję. Dzięki za każde Wasze słowa,bardzo mnie umacniają.
-
Trzymam kciuki i daj znać!
-
Trzymam mocno kciuki :)
-
Bedzie dobrze, na pewno!
-
Zależy od jakich lilian
no właśnie od jakich????
bo to co piszesz kłóci się z moją wiedzą o antydepresantach...
BETI i jak??? byłaś???
-
Beti, daj znać czy byłaś u lekarza.
-
Hej,byłam. Stwierdziła zaburzenia nerwicowo-depresyjne.Przepisała Fluoksatynę i pramolan. Za miesiąc na wizytę kontrolna w celu skontrolowania jak działają na mnie te leki.A ja po przeczytaniu w necie opinii i Prozacu nie bardzo jestem zachwycona.
-
Beti, nie czytaj na necie, tylko zacznij brać.
-
dokładnie....
BETI...widzisz...nawet tabletki się boisz...
Proszę weź....po dwóch tygodniach powinnaś zacząć odczuwać poprawę...
-
Tak jak mówią dziewczyny - nie czytaj w necie tylko zaufaj lekarzowi. Silne zaburzenia nerwicowo-depresyjne to nie jest mały problem. Musisz sobie pomóc. Korzyści wynikające z brania tych leków będą większe niż jakiekolwiek skutki uboczne.
-
BETI,
najgorsze nie jest to, ze "jest tak zle", ze az musisz brac tabletki, jest zle jesli wiesz w jakiej jestes sytuacji a nie chcesz nic zmienic i dac sobie pomoc.
Te leki sa dla ludzi. Nawet pewne dzialania uboczne sa lepsze niz trwanie w stanie w jakim jestes.
Choroby sie zdarzaja i to nie jest koniec swiata. Glowa do gory, nadejda jeszcze sloneczne dni dla Ciebie.
Masz dla kogo zyc.
-
No właśnie "aż tak źle" - dołuje mnie to,że dałam się włapać w ten stan!!!!!!!!!!
Brać będę brałą,już wykupiłam.Ale strasznie się boję tych skutków ubocznych i tego,że nawet jak je zacznę łykać i podziałają,to jak je odstawię to wszystko powróci.
Tak...grunt to wybiegać w przyszłość i się na samym początku nastawiać negatywnie.......
Dziś zmagam się z moim zamroczeniem. Nie jestem w stanie jasno i rzeczowo myśleć, wszystko co widzę mi się rozmazuje.
-
To wybieganie w przyszlosc i martwienie sie na zapas to ja dobrze znam ;)
Skup sie na celu, a nie na wszystkim co mialaoby Ci ewentualnie ten cel uniemozliwic.
Bedzie dobrze, zobaczysz. Nie jestes sama.
-
BETI, w necie znajdziesz wszystko i że leki są wspaniałe i że są do bani, ale najważniejsze, jak będą działały na Ciebie. Potrzeba około 2 tyg, by organizm się odpowiednio wysycił substancją aktywną, dlatego nie denerwuj się, że nic się nie zmienia znacząco od razu. A co do skutków ubocznych, to dopóki nie zaczniesz regularnie przyjmować, nie będziesz mogła tego stwierdzić, bo czasem początkowe objawy są związane ze źle dobraną dawką, co lekarz zawsze może skorygować.
A co do uzależniania, lilian wybacz mój skrót myślowy, chodziło mi o możliwy efekt odstawienny, nieraz mylony z uzależnieniem, kiedy zbyt szybkie wyjście z leczenia antydepresantami powoduje czasowy nawrót początkowych objawów.
Życzę Ci BETI, by wszystko dobrze się ułożyło :przytul:
-
Dzięki dziewczyny,czasami samo "weź się w garść" nie wystarczy. I ja muszę się z tym pogodzić. Choć jest bardzo ciężko.
-
BETI powiem więcej...w Twojej sytuacji "weź się w garść" może dobić...
Trzymaj się Kochana...i raportuj za jakie dwa tygodnie czy jest lepiej czy nie...
BETI a jak się na cała sytuację zapatruje Twój mąż?
-
Beti, wiem doskonale, że te słowa czasami jeszcze bardziej dołują, ale zacznij się leczyć, a nie tylko rozmyślać i jeszcze bardziej się załamywać. Dostałaś leki i powinnaś zacząć je brać. To nie minie samo, musisz się wspomóc i myśleć pozytywnie. Bądź cierpliwa, aż leki zaczną działać.
-
Od rana totalny dół. Wczoraj było tak dobrze,wzięłam się w końcu za dokańczanie albumu,aż tu nagle przypętał się ten stan beznadziejności,strach przed śmiercią,przed tym,że jednak tego się nie da wyleczyć. Dziś od rana tragedia. Mateusz się chce przytulać, dać całuska a to mnie jeszcze bardziej dobija. Dobija mnie,że nie mogę być normalna!!!!Taka jak kiedyś!!!!
Dziś pierwszy dzień brania tabletki,a tu jeszcze dwa tygodnie...........
-
Beti, bądź cierpliwa, nic nie dzieje się od razu, a zamiast siedzieć na forum poświęć ten czas Mateuszowi jeśli go tak bardzo potrzebuję.
I powielam pytanie Lili, jak na to wszystko reaguje Twój mąż? Masz kogoś na co dzień do pomocy?
-
Mąż mnie bardzo wspiera,choć chyba nie zdaje sobie do końca sprawy,że jest aż tak źle.Nie wprowadzam, go w szczegóły mojego stanu. Mam też wsparcie rodziców moich,wyręczają mnie bardzo.Byłam 2 tyg u mamy i tam czułam się o niebo lepiej.A jak wracam do domu to łapię doła.Sama jak jestem też.No ale nie zawsze może ktoś być ze mną bo wszyscy pracują.
-
Robisz błąd, że nie wtajemniczasz go w Twój stan. Powinien wiedzieć. Myślę, że mógłby Ci pomóc. Kiedyś na innym forum był taki przypadek, że kobieta po porodzie dostała silnej depresji, długo ukrywała swoje cierpienia, tylko wiedziały laski z forum. Mąż jak się zorientował co się dzieje, zapisał ją na terapię, ale było za późno. Dzień przed wizytą u specjalisty, dziewczyna popełniła samobójstwo, osieracając 9 m-czną córkę.
-
Dziewczyny,potrzebuję Waszej pomocy. Jest coraz gorzej.Totalny dół!!!!!!!!!!!!!Mam zmienione leki bo przy tamtych miałam dużo skutków ubocznych.
Ale chcę iść na psychoterapię.Pieniądze nie są ważne. Poszukuję jakiegoś bardzo dobrego lekarza w Warszawie,może ktoś z Was coś wie na ten temat,który najlepszy.Poza tym to muszę sobie znowu zrobić tomografię,bo ta głowa ciągle nie daje mi spokoju.Może się wycisze na trochę jak zrobie jeszcze raz ??? ??? ???
PROSZĘ POMÓŻCIE MI!!!!!!!!!
-
Beti, czy Twój mąż wie CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE???
-
Tak
-
BETI,
po pierwsze, powiedz mezowi natychmiast w jakim jestes stanie,
po drugie, przestan sie sama diagnozowac i leczyc, staraj sie zaufac lekarzom, to tez ma wplyw na efekt leczenia
po trzecie mysle, ze nalezy skontaktowac sie z Twoim lekarzem.
-
Beti, naprawdę powiedz mężowi co sie dzieje..
może dzieczyny maja jakis namiar na dobrego lekarza..
:przytul:
-
Temat, widzę się urwał już dobry miesiąc temu, ciekawi mnie jak się Beti czujesz, czy leki pomogły? czy rozpoczęłaś psychoterapię?
dobry psycholgo jest w stanie wiele dobrego zrobic dla Twojego stanu psychicznego i ogólnego samopoczucia, jednak najwazniejsza jest w tym wsyztskim chęć Twojej współpracy, zarowno z psychologiem jak i z lekarzem psychiatrą.
czytanie w necie o skutakch ubocznych jakichkolwiek leków, nie jest dobrym wyjsciem, wez pod uwagę, że ludzie zarzywające te leki, tak jak Ty, są w róznym stanie, jedni mają zaburzenie depresyjne, a inni powazną depresje lub chorobę dwubiegunowa, ich wypowiedzi mogą nie byc obiektywne.
Pozdrawiam serdecznie, mam nadzieje, ze juz czujesz sie lepiej.
-
właśnie BETI co u Ciebie? Odezwij się czasem.
-
Hej. Czasem tu zajrzę,ale nie piszę bo nie ma o czym,a czasem nie mam chęci. U mnie jest tak średnio. Do wczoraj było w miarę oki. Nie miewałam już stanów lękowych.Ale wczoraj mnie ścięło nieźle znowu.Tym razem ubzdurałam sobie że mam raka w zatokach skoro mój laryngolog zlecił mi tomografię. Na rtg wyszło,że mam polipy prawie w każdej zatoce.No i się nakręcam...A wtedy wpadam w doła,potem budzi się nerwica ot tak sobie żyję.Z głową mi już przeszło jak zrobiłam drugą tomografię.Zawrotów głowy,bólów głowy nie mam.Tylko od czasu do czasu mnie głowa zaboli ale to tak jak kiedyś najzwyklej na świecie.Teraz nakręcam się zatokami.Wmawiam sobie najgorsze,a potem wczuwam się w moje dziecko co będzie czuło jak umrę,kto się nim zajmie,że będzie beze mnie nieszczęśliwe,że nie będzie mnie pamiętało. Właśnie te myśli najbardziej siedzą we mnie i mnie dobijają.Biorę leki na depresję,ale zamiast 2 tabletek jak miałam przepisane brałam jedną i myślałam,że jest już dobrze.Nawet chciałam sobie już powoli odstawiać,ale po wczorajszym incydencie wróciłam do dwóch i myślę o trzeciej tabletce na noc(to jest wtedy pełna dawka tego leku)Przeciwlękowych nie biorę bo tragicznie się po nich czuję.Na psychoterapię chodzę miesiąc.Nie wiem kiedy zacznie przynosić efekty.Ta psycholożka prowadzi psychoterapię psychoanalityczną.
Wiecie...jak Mateusz mówi mi,że mnie kocha,przytula,całuje,jak lgnie do mnie to owszem,cieszy mnie to wszystko,ale wpadam potem w nastrój depresyjny,boli mnie to bo przychodzą te czarne myśli o śmierci i zostawieniu go beze mnie...nie wiem jak z tym walczyć.
-
Witaj Beti,
psychoterapia psychoanalityczna jest terapia tzw długotrwałą, która najprawopodobniej bedzie trwała około roku bądź tez dłużej, to zalezy od ustaleń twoich z psychoterapeutką. Efekty psychoterapii nigdy nie są widoczne od razu, to nie jest tabletka od bólu głowy, po której ból znika, efekt psychoterapii zalezy od Ciebie, od Twojego nastawienia, chęci i współpracy, bez tego niestety będzie cieżko polepszyć Twój stan psychiczny.
Dobrze, ze od jakiegoś czasu czułaś sie lepiej, pamiętaj, że leki mają swoje konkretne działanie przy określonej dawnce, najlepiej gdyby te dawkę regulował tylko i wyłącznie lekarz.
Pamietaj, że Twoje emocje przenoszą się w pewien sposob na dzieci, maluchya sa bardzo wrazliwe na stan psychiczny ich mamy, staraj sie myslec o tym co dobrego zwiazane jest z macierzyństwem, jak mozesz czerpac radosc ze spedzanych razem chwil.
Zyczę Ci wsyztskiego dobrego, nie martw się tak tymi polipami, nie mozesz zakładać od razu, że to nowotwor, zwłasza, ze sama widzisz jak takie myśli Cie rozbijają. Niestety nie znam się na medycynie, więc w kwestii polipów nie będe się wypowiadac.
Pozdrawiam Cię serdecznie
-
Terapia psychanalityczna trwa wiele dłużej niż rok i niegdy się tego nie ustala. To terapia leczenia zaburzeń osobowości więc one nie są do zmierzenia. Są pacjenci leczeni 15 lat i nadal chodzą na terapię. Jeżeli Beti chodzi miesiąc to tak naprawdę miała ze 3-4 sesje. Bo wcześniej musiały się odbyć konsultacje. W tak krótkim okresie to czasami bardzo ciężko zdiagnozować problem.
-
rybkawiadenka, napisałam, że psychodynamiczna trwa przynajmniej rok, najczęsciej w trakcie pierwszych spotkań ustala się orientacyjny czas trwania terapii, jest to termin dośc ruchomy i faktycznie mogacy się przedłużyć, ale daje pacjenotwi jaki punkt odniesienia, zaczepienia i bezpieczeństwa.
Oczywiście jej długość zależy od samego pacjenta i stopnia jego zaburzenia. Także tak naprawdę to, to ile będize trwała sama terapia zalezy od Beti.
-
delikatnie chciałam zauważyć, że mówicie o dwóch różnych metodach psychoterapii....dynamicznej i analitycznej...
to się nie kłóćcie...
a co do spotkań...mogą być dwa razy w tygodniu - wszystko zależy jak pracuje psychoterapeuta...
A po miesiącu dynamicznej (dwa razy w tygodniu) + leki są już pierwsze efekty - wszystko zależy od motywacji pacjenta...
-
Witaj Beti,
psychoterapia psychoanalityczna jest terapia tzw długotrwałą, która najprawopodobniej bedzie trwała około roku bądź tez dłużej, to zalezy od ustaleń twoich z psychoterapeutką.
Ponieważ odniosłam się do tej części wypowiedzi to poniższe zdanie jest dla mnie nie zrozumiałe....
rybkawiadenka, napisałam, że psychodynamiczna trwa przynajmniej rok,
Lila ja się nie kłócę! Absolutnie. Bardziej chodziło mi o wyjaśnienie bo jest to zdecydowana różnica.
-
Moja terapeutka uważa,że powinnam chodzić dwa razy w tygodniu,no ale nie za bardzo są na to fundusze więc spotykamy się raz.Terapii miałam już trzy spotkania,wcześniej były konsultacje. Szkoda,że to nie poznawczo-behawioralna bo słyszałam,że przynosi lepsze efekty.
Dziś samopoczucie w skali 1:10 wynosi 3. Wczoraj dałabym sobie jeszcze jeden. Więc się cieszę z każdej minimalnej poprawy. Już nie kombinuję z lekami i biorę zalecaną dawkę. Tak powinnam chyba od początku zrobić a nie kombinować. Staram się nie myśleć o tym co powoduje we mnie te stany lękowe,ale te myśli wchodzą każdym sposobem...nie wiedziałam,że nerwica potrafi tak wykończyć człowieka.
-
BETI powinnaś docenić, ze chce się spotykać raz w tygodniu.
Wielu terapeutów traktuje to na sztywno i nie ma mowy o indywidualnym grafiku.
a takie "zasłyszenie", że coś przynosi lepsze efekty od czegoś...hmmm....nie ma podstaw racjonalnych.
A jeśli ktoś jest o tym bardzo przekonany to powinien szukać terapeuty z danej metody...
A leki bierz jak przykazano, tu naprawdę nie ma co kombinować.
-
Doceniam,doceniam,leki biorę i nie mam zamiaru przestać :) Dziś jakieś światełko radości z samego rana...dawno się tak nie czułam:)
-
faktycznie źle napisalam, mialam caly czas na mysli psychoanalityczna i obie moje wypowiedzi odnoszą sie do psychoanalitycznej, sorry za zamieszanie/
Chociaz fakt faktem, obie sa dlugoterminowe, i mają podobne podstawy teoretyczne.
a co efektów terapii po miesiacu, to jakos trudno mi w to uwierzyc, bardziej zadzialaja tu leki, niz sama terapia, nawet przy spotykaniu się dwa razy na tydzien. Z reguly ilosc spotkań zalezy od oceny sytuacji i stanu pacjenta, dopiero wtedy sie podjemuje docyzję, nie każdy nadaje sie na spotkania dwa razy na tydzien.
-
Też uważam,że prędzej leki niż terapia działają. Najważniejsze,że jest ciuteńkę lepiej. Może kiedyś uda mi się stanąć na nogi i być sobą.
-
Beti na początku mocno Cię przytulam
Ja z nerwicą lękową walczyłam 7 lat, ale udało mi się ją pokonac. Te 7 lat to praktycznie przerwa w życiorysie, przerwałam studia, zerwałam kontakty ze znajomymi, 2 lata wogóle nie wychodziłam z domu, chyba, ze z kimś. Zaczęło się od tego, ze zasłabłam kiedyś na ulicy, nic wielkiego, upał, ja bez śniadania, ale to był początek moich lęków, ze znów gdzieś zasłabnę, ze się źle poczuję. Zawroty głowy miałam jak tylko wyszłam za próg domu
W najgorszej fazie miałam duszności, zawroty głowy i uderzenia gorąca nawet jak leżałam w łóżku> Tysiące badań, wyników i okazało się, ze problem siedzi w głowie
Dziś jestem innym człowiekiem, doceniam bardzo swoje zdrowie, nie chcę pamiętac tamtego czasu. Czasami jeszcze łapie mnie jakiś mały atak paniki, ale to już tyle co nic w porównaniu z tym co było, a poza tym jakoś zaczęłam już nad nimi poanowac
Życzę Ci z całego serca zdrowia i jak naszybszego wyjścia z tego świństwa, wiem jak trudno z tym życ :przytul:
-
Gemini - wlasnie przeczytalam to co napisalas i ja mialam to samo ok 8 mies temu zaslablam na ulicy idac na prawo jazdy i od tego sie zaczelo , strach przed wyjsciem z domu , tylko wychodze z klatki bloku zaczyna mi sie krecic w glowie , boje sie wyjsc z synkiem na plac zabaw ....sklepu , lekarza i tak od 8 miesiecy nie robilam swobodnie zakupow , teraz jestem w ciazy i wyjscie do lekarza powoduje u mnie paraliz a o tym ze mam pojechac gdzies autobusem czy metrem powoduje drgawkii dusznosci ....oststnio rozmawialam z ginekologiem i stwierdzil nerwice lekowa , dostalam slabe leki lekowe ale nie che brac ze wzgledu na ciaze , tylko czasem jak wiem ze idziemy gdzies dalej czy cos takiego to wezme .
I teraz mam pytanie jak to zwalczylas ??? bo ja o niczym innym nie marze jak wrocic do tego co bylo 8 mies temu .....
-
Madziu nie wiem co Ci napisac, sama nie wiem jak...dużo mi pomogła książka "Oswoic lęk" próbowałam zastosowac się do tego co tam było napisane i to był pierwszy krok, do poprawy, tylko, ze.....od miesiąca mam nawrót nerwicy, może nie aż tak jak wtedy, ale ataki paniki zdażają mi sie coraz częściej :( Teraz staramy się o drugie dziecko i nie chcę iśc do lekarza po leki, ale chyba w końcu będę musiała
Myślałam, ze wygrałam, niestety to nie koniec, ale nie poddam się, nie chcę znów zamknąc się w domu na następne miesiące, lata
Madziu nie wiem co Ci poradzic, poszukaj tej książki, tam jest sporo wskazówek jak radzic sobie z atakami paniki, ale chyba najlepiej będzie poradzic się specjalisty
-
O tej ksiazce cos juz czytalam.
Jak piszesz ze troche pomogla to zaraz ja zamowie :)
Szkoda ze ci powraca to okropienstwo , ale jak juz raz dalas sobie z tym rade dasz i drugi ;)
Co do specjalisty to ciezko bylo ze znalezieniem Polskiego w Hamburgu , ale kilka dni temu sie udalo tylko ze dodzwonic sie nie moge ...moze urlop... bede jeszcze dzwonic , chciala bym kilka razy do niego zawitac przed porodem , aby sie nie martwic ze dostane ataku podczas porodu :-\
-
hej, trafiłam tu bo moja siostra ma teraz problemy. Lekarz zdiagnozował u niej nerwicę lękową. Martwię się o nią, nie wiem jak z nią rozmawiać, co mówić, żeby pocieszyć, przynieść ulgę.
Ma objawy takie jak Beti opisywała, to stwierdzenie "że to jest lęk przed lękiem" - w tej chwili opisuje jej stan. Miała bóle głowy, teraz czeka na tomografie, boi się, że ma guza, ale na pewno będzie w porządku, tylko czy to pomoże? bierze leki, dziś miała pierwszą wizytę u psychologa.
Ja staram się, ale nie przeżyłam tego, więc nie wiem jak pomóc ??? dziewczyny, które to przeżyły możecie mi coś podpowiedzieć, tak z Waszego punktu widzenia?
Ściągnęłam też tą książkę oswoić lęk, wydrukuję jej, może znajdzie tam coś dla siebie ???
-
ja chorowałam na nerwicę wiele lat, ale potem okazało się, że mam też insulinooporność, a objawy są podobne. więc nie wiem czy wszystkie 'ataki' to była nerwica czy przypadkiem nie insulinoopornosć
-
Co nieco już słyszałam o insulinooporności, ale nie sądziłam że także ma takie objawy.. W Twoim przypadku tzreba by było najpierw nad nią zapanować, a ewentualnie później pójść do psychoterapeuty. Mi zawsze mówili że mam stany depresyjne przez chorą tarczycę, bo jakim cudem miałabym mieć depresję w tak młodym wieku.. No ale przy unormowanej tarczycy było tak samo, a dopiero pomogła mi psychoterapia u doktora Dariusza Rudasia.